Moord, incest, drugs, de diefstal van tuinkabouters en een oma die een gevangenisstraf uitzit. Het levensverhaal van de familie Vancoillie, ooit gekend als de meest gevreesde familie van West-Vlaanderen, is er niet bepaald eentje uit de kinderboeken.
Jessika Vancoillie, dochter van, doet ondertussen hard haar best om de in de voetsporen van de patriarch te treden. Het verhaal start in het landelijke Ichtegem, waar vader Vancoillie een brocantewinkeltje runt. Die inkomsten zorgen ervoor dat zijn 11-koppige troep voldoende te eten krijgt, of dat denken de mensen toch. Al snel blijkt dat hij zijn kudde inzet tijdens nachtelijke strooptochten waarbij zelfs tuinkabouters worden gestolen. Vechtpartijen, vandalisme en een poging om de beste meest gestoorde buren ter wereld te worden zijn er de norm. Wanneer ze uiteindelijk Ichtegem verlaten, wikt en weegt de burgemeester niet echt zijn woorden. “Blij dat ze hier weg zijn”, roept hij luidkeels. Hij wordt voor zijn uitspraken bedankt met een brandstichting of twee in de lokale scholen.
Wanneer vader doktertje aan het spelen is met de dochter, in zijn auto op de parking van de supermarkt, slaat justitie genadeloos hard toe. Enkele leden van de familie verdwijnen voor lange tijd achter de tralies en wie er niet terecht komt, krijgt uiteindelijk uitstel van executie. Een van de zoons komt later opnieuw in aanraking met het gerecht, nadat een meisje niet echt akkoord is om van zijn vlezeke te proeven. Hij wurgt haar en probeert nadien het lichaam te verbergen.
Twee van de afstammelingen willen definitief komaf maken met hun verleden. Brian, één van de zoons, belandt al eens achter de tralies voor het uitdelen van wat rake klappen maar ziet het licht. Hij vindt een brave vriendin, een job, krijgt wat kansen van de maatschappij en is sedertdien zowaar een modelburger.
Jessika, één van de dochters, die heeft andere plannen. Ze komt wel in aanraking met het gerecht, waarbij een gerechtspsychiater onomwonden verklaart dat ze een dwangmatige en problematische leugenaar is. In de gevangenis komt ze uiteindelijk niet terecht. Ze gooit een wulpse foto op Badoo (voor de jonge snaken onder ons: dat is een datingsite uit tijden waar Tinder nog niet bestond) en meteen staan mannen aan te schuiven in de hoop hun kwakje in Jessika kwijt te spelen.
Voor Jessika zelf is dit een duidelijk teken: ze wordt een zelfverklaarde bom en gaat het tot miss-eender-wat schoppen. Als nieuw godsgeschenk aan de man kan Jessika natuurlijk niet gaan werken, dat is ver beneden haar stand en dus moet ze een deftige vent aan de haak slaan. Blijkt dat occasies van haar kaliber uiteindelijk niet echt goed in de markt liggen dus moet ze het anders aanpakken.
Terwijl ze voor de zoveelste keer weer eens bij een bevriend koppel verblijft (zonder kluiten is het natuurlijk moeilijk een klassevolle loft en dikke auto te betalen) krijgt ze een geniale ingeving. Ze pikt een echografie van een Facebook-vriendin die zwanger is, schuift die onder de neus van de vrouw des huizes en zegt dat ze zwanger is van haar vent. Resultaat: koppel uit elkaar en de vent gaat wel betalen voor Jessika. Of dat denkt ze toch.
Tot zeven keer toe herhaalt ze haar experiment, tot zeven keer toe haalt ze koppels uit elkaar en tot zeven keer toe krijgt ze het financiële deksel op de neus. Wanneer mensen haar over haar crapuleus gedrag aanspreken, laat Jessika zich niet kennen en dreigt ze met haar advocaat. Termen als verkrachting, abortus en miskraam worden niet gemeden.
In haar bovenkamer is ze echt wel telkens zwanger, maar komt het kind telkens dood ter wereld. Het feit dat ze eigenlijk echografieën van andere vrouwen gebruikt, dat is een onbelangrijk detail. En trouwens: haar advocaat zou die wel doen verdwijnen. Terwijl ze de geforceerde liefdesbreuken aaneen rijgt, timmert Jessika ook rustig verder aan haar carrière als model en miss. De weinige vrienden die ze nog heeft (want naast haar carrière als miss, werkt ze ook aan haar reputatie in Oostende, waar ze ondertussen terecht is gekomen) vragen haar met de regelmaat van de klok wat ze nu precies doet van werk.
Prestigevrouw als ze is geworden kan ze natuurlijk niet gaan toegeven dat ze leeft van uitkering naar uitkering en dus zegt ze maar dat ze model is voor grote modehuizen. Ze heeft haar plaats verdiend tussen de Schiffers, Kroeses en Campbells van deze wereld. Dat ze uiteindelijk nooit echt op een affiche staat is ook compleet verklaarbaar: zowat iedere fotograaf, uitgever of modehuis waarmee ze werkt gaat zogezegd dood. Klaar, op naar de volgende.
Als aspirerend miss-kandidate sluit ze zich aan bij verschillende verkiezingen, waarop ze keer op keer hetzelfde verhaal uit haar botten slaat. Ze promoveerde zichzelf tot professionele hostess bij KV Oostende, was een persoonlijke vriendin van Marc ‘Couckenbak’ Coucke en heeft een volwaardige carrière als verpleegkundige achter de rug.
De realiteit is dat ze ooit één keer als interimkracht bij KVO werd opgeroepen, waarop ze daar de politie over de vloer kregen. Ze moet ondertussen zowat de enige niet-hooligan van België zijn die een stadionverbod op haar naam heeft staan. En Marc? Die kan zich iets beters veroorloven dan een escorte van den Aldi.
Als miss-kandidate moet ze natuurlijk ook telkens een goed doel gaan steunen, alleen weten de organisatoren van die verkiezingen dat niet. Ouders die net hun 11-jarige zoon verloren werden zo duizenden euro's lichter gemaakt, een benefietconcert voor het kinderkankerfonds zag eveneens een getal met drie nullen aan de neus voorbij gaan en de miss-organisatoren mochten ook links en rechts wat facturen gaan betalen. Jessika kan toch moeilijk per bus naar die events trekken? De organisaties gaan dat allemaal wel betalen.
De levensloop van Jessika gaan wegschrijven als jeugdzonden is ondertussen moeilijk geworden. Ze deed het niet één keer, niet twee keer en zelfs drie keer is een cijfer uit een verleden. Zowat iedere miss-verkiezing van het land kreeg ondertussen Jessika al over de vloer. Waar ze niet door de inschrijvingen raakte vanwege haar reputatie, veranderde ze haar naam naar Jessy Samyn waarmee het licht terug op groen sprong.
Ook binnen de wereld van de liefdadigheid hangt haar affiche steevast in ieder bureau, niet met een grote ‘dankuwel’ erop maar eerder met een ‘beware’.
Iedereen stelt zich ondertussen openlijk de vraag: ‘Waarom liep ze nog nooit tegen de lamp’? Het antwoord daarop is even eenvoudig als ze rampzalig is. Heel wat mensen dienen niet eens klacht in tegen Jessika. Ze kiest systematisch erg emotionele evenementen, waarbij de mentale ravage het financiële overstijgt. Als kers op de taart krijgt iedereen die enigszins mort de dreiging van de advocaat geserveerd.
De weinige mensen die dan wel stappen ondernemen, krijgen dan te horen dat Jessika ziek is en niet in de gevangenis thuishoort. En die advocaat? Toen we hem belden hoorde hij het donderen in Keulen. “Ik heb geen idee waarover u praat meneer, laat staan dat we ook maar enige actie gaan ondernemen.”
(Tekst: Christophe Lefebvre)
