Minutenlang zat strafpleiter Sven Mary in een houding die deed denken aan een boeddhist die aan het mediteren was. Vijanden van de advocaat (en die zijn talrijk) zouden durven te stellen dat hij zich aanstelde met die theatrale houding.
Mary werd uitgenodigd door Pharaïlde - met nieuw kapsel - om zijn beslissing om beroep aan te tekenen in de zaak over Sanda Dia toe te lichten. Terwijl een politica links van hem (voor de kijker) het druk gesticulerend over decreten had, bleef Mary in gedachten verzonken. Ik schrijf het niet snel en deze keer zul je me ook niet betrappen op enige ironie: het was indrukwekkend.
Eigenlijk had de strafpleiter na de waterval van woorden en gebaren niets meer hoeven te zeggen toen het aan hem was. Zijn houding zei alles. Een van de zogeheten nobele waarheden in het boeddhisme is dat lijden en ontevredenheid in het leven universeel zijn. Als strafpleiter weet Mary daar alles over.
Alsof zijn houding niet voldoende was, stak Mary toch nog een pleidooi af waardoor het hier bij ons toch even stil werd. Hier zijn we zelf nogal gecharmeerd door de inzichten van de boeddhisten, maar staan we allicht nog niet zo ver als Mary. Minder geweten is dat een van de opdrachten van die boeddhisten ook is om juist te spreken. Dat kan wel eens een probleem zijn voor een advocaat die een persoon verdedigt die hem eerder in het vertrouwelijke gesprek vertelde dat hij of zij schuldig is.
In 2011 al zei Mary: “Ik heb het leed van mijn cliënte zo met me meegedragen dat het op den duur een fysieke en psychische uitputtingsslag werd.” Het ging toen wel over een andere zaak (met een bank). De advocaat droomde toen al van Italië. Nu is het Spanje. Over een paar jaar. Daar kan hij dan verder mediteren. Zonder camera's.
