Sinds 1973 zijn de woningen in België 15 keer duurder geworden
Wat heeft elke Vlaams gemeenteplein gemeen? Een vastgoedkantoor. Meestal zijn er zelf drie of vier. Die zijn er niet om de brave Vlaming aan een betaalbare woning te helpen, maar om zoveel mogelijk geld te verdienen op de essentiële behoefte van de mens: een dak boven je hoofd. We schreeuwen moord en brand omdat energiebedrijven met de crisis ‘overwinsten’ maken op onze energie, ook een essentiële behoefte. Maar we knijpen een oogje dicht wanneer de huizen jaar na jaar artificieel de hoogte zijn ingejaagd door (over)winsten in de vastgoedsector?
Doch, het kritische punt lijkt stilaan bereikt. Het zou wel eens kunnen dat de vastgoed de koe met de gouden uier heeft leeg gemolken en winsten niet langer zullen stijgen. Erg voor de vastgoedsector? Nee, erg voor de ‘gewone man’ die geen huis meer kan kopen. Van de gezinnen met een bescheiden inkomen slaagt nog maar 37% erin om een eigen huis te kopen. In 2003 kon nog 56% dat, leert een studie van de Nationale Bank op basis van gegevens van Eurostat.
Van de Vlaming werd gezegd dat hij werd geboren met een baksteen in zijn maag. We vrezen dat hij die naam kwijt is. “Sinds 1973 zijn de woningen in België 15 keer duurder geworden. Gefilterd voor de inflatie verdrievoudigden de reële prijzen. Alleen in de eerste helft van de jaren ’80 en tijdens de bankencrisis van 2008 – 2009 was er een lichte terugval
“, lezen we in ‘Het Laatste Nieuws’. “De jongste jaren versnelden de prijsstijgingen nog. Tussen 2019 en 2021 klommen ze over heel België met gemiddeld 16,4%.”
Huizen hebben onze spaarboekjes vervangen. Ten minste, voor zij die het geld hebben om in een huis te investeren. Je kan je afvragen of dat economisch model ethisch wel verantwoord is. Huizen zijn er misschien niet om in te investeren, maar om in te wonen. Wie geen financieel duwtje in de rug krijgt, kan als jonge gezin met een modaal inkomen geen redelijk huis meer kopen. Huren dus? Ook daar zijn de prijzen via de 'vastgoedwinkels' van onze gemeentepleinen naar het randje van de onbetaalbaarheid geduwd.
