Zo, de eerste aflevering van De Verhulstjes is uitgezonden en laat me onmiddellijk met de voordeur in huis vallen: dit is leuke tv.
Gert weet natuurlijk hoe je goede televisie maakt, maar je kan dat wel weten, uiteindelijk kan het resultaat wel dik tegenvallen. Dat is hier zeker niet het geval. Het heeft te maken met de unieke samenstelling van het gezin en ook met het feit dat ze zichzelf niet te ernstig nemen, zonder er een doldwaze vaudeville of farce van te willen maken.
Het programma heeft snelheid en er zit die ouwe truc van de foor in om een bepaalde scène in wijzigende samenstelling te bespreken. Nooit te lang. Het is geen psycho-analyse bij een aanhanger van Freud of Jung. Er wordt ook vaak gewisseld van locatie. Dat is ook niet zo moeilijk als je een kast van een villa in de duinen hebt en een paar appartementen in Antwerpen. En ook de dierenliefhebbers (duiven en honden) worden niet vergeten. Over duivenmelkers gesproken: even leek het er zelfs op alsof hond Marcel - ondertussen toch al 7 jaar - gemolken werd, maar dat was toch iets anders volgens Ellen, de partner van Gert.
Het lijkt alsof het programma met de losse pols is gemaakt, maar aangezien Gert een professional is, weet ik dat dit zeker niet het geval is. Ze buiten ook de klassieke combinatie lach en traan maximaal uit. Niet dat ze iets aan die traan kunnen doen, maar het zit toch wel in het programma. Het droogrek met kleren naast de garage: toeval? Dacht het niet. Het beeld wil gewoon een gevoel van huiselijkheid oproepen. De volle lade in de keuken? Ondanks de quasi-permanente aanwezigheid van een huishoudster, moet de kijker het gevoel krijgen dat ze even rommelig zijn als de modale Vlaming.
Dit is dus leuke en complexloze tv in een boze wereld gedomineerd door muterende coronavirussen en boze aanhangers van presidenten. En bovendien leer je ook nog eens hoe je een oester opent. Dat is altijd handige kennis voor would-be miljonairs met aspiratie.
