De weergaloze en onnavolgbare Gilles De Coster dook (op zijn basketsloefkes) opnieuw in de coulissen van misdaad en Justitie en verscheen ditmaal voor de rechter. Voor acht strafrechters, meer bepaald.
Vier weken lang schuiven zij aan om te praten over leven en werk. Ze bekleden een unieke, beslissende machtspositie binnen Justitie. Ze oordelen in principe soeverein en onpartijdig over schuld, onschuld en strafmaat. Met hun verdict, van vrijspraak tot levenslang, hebben ze een immense impact op het leven van beklaagden, slachtoffers en nabestaanden - en bij uitbreiding op onze samenleving.
Ze horen geregeld dat ze “te mild” zijn, of “wereldvreemd”. Of dat ze neigen naar “klassenjustitie”. Maar hun strenge zwijgplicht weerhoudt hen ervan zich te verdedigen.
Nu spreken ze wel. De strafrechters getuigen openhartig over hun vak, hun missie en hun mensbeeld. Een inwijding in mens en métier, net als bij de vorige Canvas-reeksen Strafpleiters, Misdaaddokters en Procureurs.
Een opvallende getuigenis kwam onlangs van Geneviève Seressia, correctioneel rechter in Brussel. In heel wat zaken moet ze alleen beslissen. Ze gaf toe dat ze over een dossier graag de mening zou horen van een andere persoon (liefst een collega of advocaat), maar dat dit doorgaans niet mogelijk is. Dat is allicht een lacune in het systeem. Voor heel wat belangrijke beslissingen is het immers goed om zaken af te toetsen met anderen (zoals dat ook gebeurt in het bedrijfsleven). Dat is in zulke gevallen op de rechtbank met een rechter niet mogelijk. De eenzaamheid op dat ogenblik moet wel groot zijn en het risico op een foute beslissing is dan ook zeker niet nul.
Nadat ze besefte dat de advocatuur haar niet lag, stapte Seressia over naar het Brusselse parket, waar ze jarenlang procureur en woordvoerster was. Daarna werd ze correctioneel rechter in Brussel. In die positie wordt ze dagelijks geconfronteerd met typische grootstadproblemen zoals internationale misdaadbendes, illegalen, drugszaken en prostitutie.
