“Cherchez la femme.”
‘Cherchez la femme’ is een uitdrukking waarmee wordt bedoeld dat achter elk groot man, een sterke vrouw schuilt die hem steunt, inspireert en motiveert. In Oekraïne heet zij Olenska Zelenska, de vrouw van president Zelenski, de first lady van Oekraïne.
Olena heeft een harde, eerlijke en bijwijlen emotionele open brief geschreven waarin ze vertelt dat wat er in haar land aan het gebeuren is "onmogelijk te geloven" is. "Ondanks toezeggingen van door het Kremlin gesteunde propagandakanalen - die dit een 'speciale operatie' noemen - is het in feite de massamoord op Oekraïense burgers".
Volgens Zelenska heeft de Russische president Vladimir Poetin de Oekraïners onderschat, die in "ongeëvenaarde eenheid" klaar staan.
Ze betreurt de dood van kinderen in de oorlog, noemt enkele van degenen die zijn omgekomen bij naam en zegt verder dat er nu tientallen kinderen zijn geboren onder het betonnen plafond van een kelder "die nog nooit in hun leven vrede hebben gekend".
De verblijfplaats van de first lady van Oekraïne is niet bekend. Haar man zei in het weekend dat zijn familie nog in het land was en dat geeft ze aan in haar brief.
Ze legt uit dat ze aan het schrijven is gegaan omdat ze overspoeld werd met verzoeken van mediakanalen over de hele wereld.
De brief, getiteld 'I Testify' is gericht aan de wereldmedia en werd vrijgegeven op de versleutelde berichtendienst Telegram. Het is haar antwoord op de vragen, haar "getuigenis uit Oekraïne".
De volledige brief vind je hieronder.
Open brief van mevrouw Olena Zelenska
Momenteel word ik gevraagd voor een interview door media van over de hele wereld.
Ik wil iedereen tegelijk antwoorden met deze brief.
Dit zijn mijn tekens uit Oekraïne.
Ruim een week geleden was wat er op dit moment gebeurt nog ondenkbaar. Mijn land was vredig en de metropool, steden en dorpen waren gevuld met de geneugten van het dagelijks leven.
Op 24 februari worden we wakker met de aankondiging van het begin van de oorlog. Tanks staken de Oekraïense grens over, vliegtuigen vallen ons luchtruim binnen. Steden werden omringd door raketwerpers.
Ik ben getuige: ondanks de getuigenis van de propagandisten van het Kremlin dat de invasie een "speciale operatie"is, is het eigenlijk de moord op vreedzame burgers.
Het ergste van al is het om te lezen over kinderslachtoffers. De achtjarige Alisa die stierf in de straat van Okhtyrka, wiens grootvader haar met zijn lichaam probeerde te beschermen. Of Polina uit Kyjiw die samen met haar ouders is overleden in de schietpartij. Of over de 14-jarige Arsenij - in een ooit rustige buitenwijk van de hoofdstad - die gewond aan hoofd gewond raakte en waar de ambulance door sterke brand gewoon niet bij kon komen.
Als Rusland nog eens zou moeten beweren dat het "geen oorlog tegen de burgerbevolking" is, dan zal ik de eerste zijn die deze namen noemt.
Ik getuig dat onze vrouwen en kinderen nu in luchtbeschermingsbunkers en kelders leven. Ik denk dat ze de foto's gezien hebben vanuit de metro van Kyjiw en Kharkiw waar mensen met hun baby's en huisdieren op de grond liggen. Voor sommigen zijn het spectaculaire beelden, maar voor Oekraïners is het een week lang de nieuwe verschrikkelijke realiteit. Er zijn steden waar families enkele dagen niet uit luchtbeschermingsbunkers kunnen komen.
Onze kinderen hebben hun lessen in de kelder. En sommigen zijn daar al geboren omdat blusstations naar de ondergrond moesten. Het eerste oorlogskind, dat niet de vreedzame lucht, maar het betonnen plafond van de kelder zag, werd geboren op de eerste dag van de invasie. Nu zijn er tientallen kinderen die nog nooit vrede hebben gekend in hun leven.
Ik ben getuige: deze oorlog wordt niet alleen gevoerd door het ontslaan van de burgerbevolking: mensen die afhankelijk zijn van constante behandeling en zorg kunnen deze kwaliteit niet krijgen.
Is het makkelijk om insuline te injecteren in de kelder? En astma medicatie te vinden als er wordt geschoten? Om nog maar te zwijgen over de duizenden kankerpatiënten voor wie vitale chemotherapie en bestraling moest worden uitgesteld.
De bevolking van de steden is vol wanhoop, afgesneden door oorlog. Mensen met een beperking, rolstoelpatiënten, zieke en eenzame ouderen zijn afgesneden van familieleden en hulp.
Een oorlog tegen zulke mensen is een dubbele misdaad!
Onze wegen zitten vol met vluchtelingen - in veel van uw landen kun je de vermoeide vrouwen en kinderen al met pijn in de ogen zien. De mannen brengen ze naar de grenzen en keren terug naar het gevecht.
De Oekraïners geven niet op ondanks al deze verschrikkingen.
De bezetter dacht dat de Oekraïense steden door een blitz krieg veroverd kon worden.
Maar onverwachts was het verzet, niet alleen van het Oekraïense leger, maar van de hele bevolking. Oekraïense of Russisch sprekende Oekraïners met verschillende politieke overtuigingen, religies en nationaliteiten verenigen zich ten opzichte van de invasie zoals nooit tevoren.
De propagandisten van het Kremlin beweerden dat de Oekraïners hen zouden verwelkomen met bloemen als bevrijders. Maar de Oekraïners begroeten hen met Molotow-cocktails.
De inwoners van de aangevallen steden communiceren via sociale netwerken en patrouilleren langs de huizen, helpen de eenzamen, bereiden voedsel, verzamelen medicijnen en munitie voor de verdedigers. Ze doen gewoon hun werk - in apotheken, bedrijven, in vervoer, in openbare diensten - zodat het leven doorgaat en wint.
Ik dank alle Oekraïners die bij het leger zijn gegaan en zich vrijwillig hebben aangemeld zodat de plannen van de aanvaller werden doorkruist.
Ik ben getuige: hoewel de aanvaller het verbergt, zijn de militaire verliezen aan Russische zijde in de duizenden. We hebben een meldpunt opgezet voor moeders uit Rusland zodat ze weten dat hun zoons niet in een militaire oefening zitten, zoals het Kremlin meldt, maar sterven terwijl ze proberen Oekraïne te veroveren.
Ik ben getuige: Oekraïne wil vrede! Maar Oekraïne zal zijn grenzen en identiteit beschermen en nooit capituleren.
Wat we nodig hebben en waar we over praten over de hele wereld - sluit het luchtruim! Doe eindelijk je witte handschoenen uit, neutraliteit kan je sowieso niet handhaven. Want de volgende keer komt Poetin misschien naar jou. Sluit het luchtruim, alleen zo kunnen we het halen.
In steden waar de brand voortduurt, waar mensen onder puin liggen en dagenlang niet uit kelders kunnen komen, zelfs niet om voedsel te krijgen, hebben we veiligheidscorridors nodig voor de levering van humanitair hulp, helpen en vervoeren van burgerbevolking naar een veilige plek.
Bij deze gelegenheid vraag ik u om ons humanitair te helpen en diegenen te bedanken die dat al doen. En ook aan degenen die onze vrouwen en kinderen beschermen.
En ik bedank alle mensen in hun landen die op plaatsen samenkomen om Oekraïne te steunen. Wij zien en waarderen het! Jullie zijn geweldig!
Ik doe een beroep op hen, waardige media: blijf tonen wat er in Oekraïne gebeurt en laat de waarheid zien. In de informatieoorlog die de Russische Federatie heeft gevoerd, is elke getuigenis van cruciaal belang.
Met deze brief getuig ik ook en wil ik de wereld laten weten: de oorlog in Oekraïne is geen oorlog "ergens daarbuiten". Dit is oorlog in Europa en aan de EU grenzen.
Oekraïne stopt een macht die morgen uw steden op demeest agressieve manier kan binnenvallen onder het voorwendsel om burgers te redden.
Als we Poetin - die met een nucleaire oorlog dreigt - niet stoppen, zal er geen veilige plek in de wereld zijn.
Ik weet het - het is als een nachtmerrie en een week geleden leek het overdreven - maar het is een realiteit waarin we momenteel leven. En we weten niet hoe lang het gaat duren.
Maar we gaan zeker winnen. We staan op voor elkaar en we hebben een wapen dat eenheid heet. Eenheid verliefd op Oekraïne.
Glorie aan Oekraïne!
