“Eerst het pensioensysteem hervormen.”
Toen corona het voor bekeken hield en alle regeringen relanceplannen gingen smeden om de ravage van hun coronamaatregelen op te lappen, besloot Europa een handje te helpen. Het trok 750 miljard euro uit om uit te delen aan de verschillende lidstaten. Daar waren wel een aantal voorwaarden aan verbonden. Als Vivaldi een stukje van de taart wilde, dan moest het een twintigtal mijlpalen bereiken. Ze kwamen slechts aan 18.
Nummer 18, dat van die regeling – controle, controle, controle – waardoor de fiscus weet wie de echte aandeelhouders bij bepaalde transacties zijn, om zo fraude tegen te gaan, zou geen probleem zijn. Een en ander wordt tegen eind februari gestemd in de Kamer. Maar over nummer twintig, een pensioenhervorming, struikelt Vivaldi.
Open Vld en PS staan lijnrecht tegenover elkaar en het ziet er niet naar uit dat dat opgelost raakt. Europa accepteert niet dat Vivaldi met een hervorming komt die meer kost dan het opbrengt. Geen probleem zeggen ze bij de PS, onze minister van Pensioenen Karine Lalieux (PS) zal nog wel wat met wat cijfertjes prutsen zodat het ongeveer budgetneutraal wordt. Niks van, klinkt het bij de liberalen. Onze Alexander heeft een besparingsmenu. Het moet maar eens afgelopen zijn met de gunstregimes bij de NMBS, het leger en de ambtenaren. Paul Magnette reageerde daar furieus op en zei zelfs dat hij nog liever de schijf van 847 miljoen misloopt dan mee te gaan in de plannen van De Croo.
Geen van beiden zijn van plan om water bij de tafelwijn te doen. En dus heeft De Croo aan Europa gevraagd of ze nog even willen wachten. In België is het de gewoonte dat het allemaal wat langer duurt, weet je wel. De Croo denkt dat hij in maart een groot akkoord kan bijeen harken met daarin een verdere hervorming van de pensioenen, gekoppeld aan arbeidsmarktmaatregelen en een fiscale hervorming. Een Belgische oplossing waarbij iedereen moet geven en nemen.
En zo gaat ons land de geschiedenis in als “wachten op GodotDe Croo”.
