Partij schrapt kandidatuur-voorzitterschap: “Betrapt op lasterlijke uitspraken.”
Op 11 juni kiest Groen wie Meyrem Almaci opvolgt als voorzitter. Wie zich kandidaat wil stellen, kan dat blijkbaar niet alleen , maar moet een duo vormen. Vier nobele onbekenden (voor het grote publiek) dienden zich aan. Doch, eentje is door de partij vroegtijdig geëlimineerd. Volgens Groen hield het duo zich niet aan de afspraken en bleek de afgelopen week dat het om een 'schijnkandidatuur' ging, laat de partij weten.
Een bizar verhaal. Renaat Van Rompaey die een duo vormde met Djalikhatou Barry, zou op verschillende ontmoetingsmomenten telkens alleen zijn verschenen en daarbij hebben aangegeven dat hij zijn medekandidate alleen lid had gemaakt omdat dat zo moest voor zijn kandidatuur. Vandaar dat hij de stempel schijnkandidaat krijgt: “De heer Van Rompaey hield zich ook niet aan de gemaakte afspraken op het vlak van constructief campagne voeren en werd betrapt op lasterlijke uitspraken die de partij extern schade berokkenen.”
Het hangt er maar vanaf wat je als “schade” beschouwt. Met een interne zuivering kom je ook niet meteen als een sympathieke partij naar buiten. Want het rommelt bij de Vivaldi-partij. Van Rompaey legt zich namelijk niet zomaar bij die beslissing neer. Woensdagavond laat hij weten dat hij zijn kandidatuur met Djalikhatou Barry toch wil handhaven. Hij beklemtoont dat het niet aan de mandatarissen en het personeel van de partij toekomt om de kandidaten te controleren, maar dat de leden moeten beslissen. Van Rompaey en Barry stelden zich nooit extern voor. Bij het voorstellen van de kandidatenduo’s luidde het nog dat zij enkel de dialoog wilden aan gaan met de leden.
Dus? Zijn ze nu nog met de drie kandidaat duo’s, of met vier? Dat is de vraag. Of beter, gaat het hier om een 'schijn-kandidatuur', of een 'schijn-democratie'?
