Stel dat je aan een vriend heel cru zou vragen (daarom is het ook een echte vriend) of hij dom wil blijven of iets wil bijleren, dan zal die vriend zeker voor het laatste kiezen.
Het rare is dat als je dat heel concreet maakt, mensen andere beslissingen nemen. Mensen zijn dan ook niet rationeel zoals de grote schrijver Camus aantoonde, maar denken alleen maar dat ze rationeel zijn.
Stel immers dat je aan die vriend zou vragen of hij dom wil blijven door naar mannen te kijken die tegen een bal trappen of iets wil leren over de huidige geopolitieke situatie (Biden versus Poetin bijvoorbeeld) door naar een andere zender te kijken naar een bijzonder interessante reeks over de periode 1945 en 1991, dan kiezen de meesten toch voor de bal.
Het begint al in 1946 met de Irancrisis die ontstond als gevolg van de weigering van de Sovjet-Unie om de Iraanse gebieden op te geven die het vanaf 1942 had veroverd. Enkel dat ene element is belangrijk om de huidige verhoudingen op het mondiale schaakbord te begrijpen. Dat duurde amper 5 minuten in de reeks. Daar staat tegenover dat je honderden of duizenden wedstrijden kan bekijken van voetballers en dat je uiteindelijk nog altijd even weinig begrijpt van de geopolitiek. Dat is ook de bedoeling natuurlijk. Zij die veel weten, zullen nog meer weten en zij die niets weten zullen onwetend blijven.
Na hun succesvolle Apocalypse-reeksen over de beide wereldoorlogen focussen Isabelle Clarke en Daniel Costelle in hun nieuwe zesdelige reeks La guerre des mondes op de Koude Oorlog, tussen 1945 en 1991. Te bekijken op Canvas.
Clarke en Costelle hanteren daarbij opnieuw hun beproefd recept. Louter aan de hand van archiefbeelden vertellen ze op een overzichtelijke en verhelderende manier het verhaal van vijftig jaar schijnvrede.
