Misbruik van federale en Vlaamse steunmaatregelen is moeilijk te controleren.
Bij de aanvraag van steun voor het corona-leed, was het een bewuste keuze van de overheid om geen vragen te stellen en nauwelijks controles te doen. Op die manier hoopten ze massale faillisementen en ontslagen te vermijden. Daarmee stond deur naar misbruik wagenwijd open. Erger nog, het zou zeer moeilijk worden om de fraude achteraf te detecteren.
De sociale verzekeringsfondsen die de steun uitbetalen, hebben ook niet de middelen om dat te controleren. Dat er op grote schaal misbruik wordt gemaakt, is meer dan een vermoeden, maar het bewijzen en sanctioneren, is vrijwel onmogelijk.
Er zijn de zelfstandigen die zeggen dat de zaak op slot is, maar die toch voortwerken. En er zijn bedrijven die niet meer dan een dekmantel zijn voor criminele activiteiten of erger nog die niet meer zijn dan een naam en en een postbus en helemaal geen activiteit hebben. Allemaal hebben ze steun aangevraagd en vaak gekregen. Wie niet probeert en schiet, treft nooit raak.
De overheid wil datamining (analyseren van bedrijfsdata) en antifraudesoftware inzetten als wapen. Al zal die klus ook wel een prijskaartje hebben. Elk bedrijf dat zichzelf respecteert, heeft wel een IT’er in dienst. Om die professionele gamers te verslaan, moet je van hele goede huize komen.
