Het probleem is gekend: Vlaamse vrouwen brengen amper kinderen op de wereld. Dat is niet enkel hier zo, maar een fenomeen dat ook in andere Europese regio’s opduikt. Het probleem is zelfs zo erg dat de Europese Unie legale migratie vanuit Afrika wil aanzwengelen om dat probleem op de lossen. Dat ze op die manier misschien een ander probleem creëren is een zorg voor later.
Vorig weekend bleek dat de media een grote rol hebben in dit verhaal van dalende nataliteit. “Ik ben voor het eerst grootmoeder geworden”, vertelde een vriendin. “En het zal ook voor het laatst zijn.” Ik vertelde de vrouw dat je dat toch niet zomaar kan stellen. Ze heeft twee kinderen, een zoon en een dochter. Beiden hebben een stabiele en langlopende relatie, een vaste en goedbetaalde job en een eigen ruime woning.
“Weet je wel wat er op ons afkomt”, zei de vrouw. “Mijn dochter wil helemaal geen kinderen in deze wereld met klimaatopwarming. Heb je die bosbranden in Turkije en Griekenland gezien? En de overstroming bij ons. Mijn dochter vertelde me dat ze in die wereld geen kind wil dat in 2050 dertig moet worden.” Haar dochter is ondertussen zelf al een jaar of 30, haar zoon iets jonger.
Haar zoon gaf uiteindelijk toe aan de druk van zijn echtgenote die toch een kind wil. De dreumes wordt binnenkort een jaar. “Hij zal zeker geen zusje of broertje krijgen. Om dezelfde reden”, verklaarde ze met grote stelligheid.
Interessant is dat de zoon en dochter van die vrouw uit een Vlaams gezin komen waar de eerder overleden echtgenoot van de vrouw zich met hart en ziel heeft ingezet voor de Vlaamse zaak.
Ik probeerde de vrouw nog te counteren door te stellen dat de media altijd overdrijven en dat die overstroming in de Vesderstreek toch vooral het gevolg was van een menselijke fout. Het had geen enkele zin. De wereld is om zeep en in die wereld maken haar kinderen op hun beurt geen nieuwe kinderen. Het was bijna alsof ze spijt had van de geboorte van haar kleinzoon.
