Aleksandr Skorobogatov werd geboren in het westen van Wit-Rusland als zoon van een theaterregisseur en een universitair docente. Hij is auteur en leeft vandaag in ons land.
In april 2021 waarschuwde Skorobogatov in De Standaard voor Poetin. Skorobogatov: “Voor een juiste analyse van wat zich in Rusland afspeelt, is het noodzakelijk om de essentie van het regime te begrijpen. Het Poetin-regime is geen ideologie, geen specifiek economisch systeem, maar een gigantische criminele organisatie, een megamaffia, die Ruslands rijkdommen plundert en alles doet om de macht te behouden en versterken. Poetin, een doorsnee moordenaar, staat aan het hoofd van de organisatie. Dat is het enige correcte beeld van wat er zich in Rusland afspeelt, en dat is de enige correcte terminologie.”
Skorobogatov neemt het op voor opposant Aleksej Navalny. Hij vindt de internationale respons veel te zwak. “De internationale gemeenschap, die de moord op Aleksej Navalny - Ruslands enige hoop op vrijheid en democratie - passief gadeslaat, durft geen effectieve maatregelen te nemen; ze durft de dingen zelfs niet bij naam te noemen.”
De Wit-Russische auteur verder: “Het is misleide hoop te denken dat je Poetin met een diplomatieke dialoog ervan kunt overtuigen Navalny vrij te laten en democratie in Rusland toe te laten. Dat zal nooit gebeuren. Democratie in Rusland is een existentiële bedreiging, zowel voor Poetin zelf als voor zijn entourage, en voor vele duizenden collaborateurs die zich voeden met de restjes van Poetins vorstelijke tafel.”
Interessant is dat Skorobogatov de vergelijking met de jaren 30 maakt. “Wat zou er zijn gebeurd als de wereldgemeenschap op tijd had ingegrepen toen Hitler opkwam? Had ze de Holocaust kunnen voorkomen? De dood van tientallen miljoenen mensen van verschillende nationaliteiten, de verwoesting van volledige landen, de wereldwijde verspreiding van het regime van die andere dictator - niet minder verschrikkelijk en onmenselijk - Stalin?”
De schrijver tot slot: “Door niet tijdig en daadkrachtig in te grijpen, door niet de noodzakelijke steun te bieden aan de onderdrukten of de vervolgden, levert de internationale gemeenschap keer op keer een bijdrage aan de daaropvolgende ramp. Want net zoals in het gewone leven, is de passiviteit van de omstander bij een misdrijf, een misdaad op zich.”
