Wie langer dan 2 jaar werkloos is, kan in de toekomst verplicht worden tot een gemeenschapsdienst.
De VDAB krijgt naar alle waarschijnlijkheid de bevoegdheid om iemand op gemeenschapsdienst te sturen. Tijdens de onderhandelingen voor de vorming van een nieuwe Vlaamse regering tussen N-VA, Vld en CD&V, zijn ze het eens geworden over deze allerminst populaire maatregel.
Het ligt allemaal heel gevoelig, want wie is er een profiteur en wie is er een sukkelaar?
Bart De wever wilde in zijn startnota 120.000 Vlamingen extra aan de slag krijgen. Om dat waar te maken wil men:
1. niet-werkenden aansporen aan de slag te gaan en
2. hen ook aantrekkelijker maken voor de werkgevers.
Het eerste heeft niets met het tweede te maken. Als je tussen de lijnen leest dan zegt men iets als: "We zullen eens dreigen met rotklusjes zodat ze wel werk zullen zoeken." Geen werkloze die daar aantrekkelijker door wordt voor een werkgever.
Als je de 60.000 mensen die er nu voor in aanmerking komen stadslusjes laat doen, dan zijn ze wel aan het werk en is de helft van het probleem opgelost, maar blijf je ze ook betalen. Is werklozen een gemeenschapsdient opdringen echt een oplossing om hen aan het werk te helpen, of een middel om hen tot werk te dwingen?
Populair is het idee nooit geweest, Het wettelijk kader ligt al een tijd op tafel (regering-Michel stemde dat al in 2018), maar tot nu toe durfde geen van de deelstaten het aan om het te implementeren.
Toch nobel dat onze politiekers de profiteurs durven aanpakken.
