De redactie van De Standaard beweert dat ook zij “de geruchten opvingen over mogelijk ongepast gedrag van Conner Rousseau.” De krant: “Waarom schreven we er dan niet over?” Goede vraag.
De ‘coming out video’ van Rousseau van donderdag liet het volgens De Standaard “aan redacties om af te wegen wat ze brengen over al die roddels die effectief al lang de ronde doen.”
Er zijn ook niet alleen maar roddels. Dat maakt het verschil. De Standaard: “Het parket van West-Vlaanderen voerde de voorbije maanden een vooronderzoek naar mogelijk ongepast gedrag van Rousseau tegenover een jongeman van 17 op een festival deze zomer.”
“Onder meer De Standaard wist van dat vooronderzoek, een procedure waarin het parket checkt of er überhaupt reden is om te vervolgen. We hebben Rousseau zijn versie van de zaak laten toelichten in de marge van een interview dat we met hem hadden op 17 mei. Samen met alle andere informatie die we verzameld hadden over de zaak oordeelde De Standaard, net zoals andere media trouwens, om niet te berichten over de kwestie.”
“Net omdat het hier om potentieel zwaarwichtige feiten gaat, moet er voldoende 'dossier' zijn vooraleer journalistieke relevantie en het algemeen belang het recht op privacy en het vermoeden van onschuld overrulen. Is dat er niet, dan wordt iemands reputatie, in dit geval die van Rousseau, mogelijk ten onrechte zwaar beschadigd, met potentieel verstrekkende gevolgen.”
De Standaard verwijst onterecht naar de affaire-Trusgnach. Daar ging het om een melding van een fantast. Bij Conner Rousseau gaat het om minstens 2 verschillende meldingen.
De Standaard: “Sinds de affaire-Olivier Trusgnach, het verzonnen verhaal waarbij Elio Di Rupo indertijd valselijk werd beschuldigd van pedofilie, zijn de media op dat vlak terecht extra voorzichtig geworden.”
“Getuigen moeten naar voren treden, er moeten te controleren feiten zijn of er moet een of ander begin van bewijs zijn dat rechtvaardigt dat er toch bericht wordt. Het ontbrak aan al die zaken. En dat het onderzoek het gevolg was van een melding van feiten door een journalist van DPG Media, maakte ons extra waakzaam.”
Op 17 mei vernam De Standaard naar eigen schrijven dat het vooronderzoek op niets was uitgedraaid. De Standaard: “Een week later werd het ook effectief stopgezet.”
De Standaard: “Onlangs kreeg ook het parket van Antwerpen een brief waarin een moeder zich zou beklagen over de manier waarop Rousseau met haar 17-jarige zoon berichten uitwisselt. Ook daar is voor zover we hebben kunnen oordelen geen sprake van strafbare feiten. Ook die zaak bracht De Standaard dan ook niet.”
“Al die afwegingen gebeurden te midden van een steeds groter wordende zenuwachtigheid in de mediasector, waarbij alle titels naar elkaar keken en ook politieke partijen zich afvroegen welke 'bom' er boven de Belgische politiek hing en wie ze zou laten ontploffen.”
“Uiteindelijk gebeurde er niets, ook al begon de kwestie stilaan op sociale media tot beroering te leiden. Vooral rechtse profielen sleurden Rousseau en zijn reputatie erdoor. Vorige week ten slotte brachten de online publicaties PNWS en 't Scheldt twee artikels met insinuaties over de geaardheid van Rousseau en diens seksuele leven. Rousseau liet die offline halen via een eenzijdig verzoekschrift.”
“Ook daarover berichtten we niet, omdat erover schrijven onvermijdelijk inhield dat we aandacht zouden schenken aan artikels over roddels en geruchten waarvoor wij geen feitelijke basis vonden.”
De Standaard: “Door die cascade van zaken lijkt Rousseau finaal te hebben beslist om zelf te communiceren, iets wat hij en zijn entourage lang hebben geweigerd. Ze beseffen dat de media daardoor niet langer de bovenvermelde zaken buiten beeld kunnen houden, aangezien ze noodzakelijk zijn om te snappen waarom Rousseau dit doet.”
“Net om dat gesprek niet te moeten aangaan, koos Rousseau voor het vooraf opgenomen filmpje door het productiehuis van Eric Goens. Die plaatste redacties voor een bijkomende afweging door (aanvankelijk) 1.500 euro te vragen wanneer ze zelf het filmpje op hun kanalen wilden publiceren. Goens is immers niet betaald door Vooruit, zo blijkt, en probeerde zijn kosten op een andere manier te recupereren.”
De Standaard: “Haast geen enkel medium ging erop in. Niet alleen staat het filmpje gewoon op Youtube, betalen om een pr-stunt (want dat is het natuurlijk ook) op je site te 'mogen' brengen, zou een nogal bijzonder precedent zijn. Zoals veel andere media hield De Standaard het bij een link naar Youtube en een verslag van de video en de verklaringen van Rousseau.”
“Om die verklaringen voldoende te duiden en de timing te verklaren, refereerden we in een eerste artikel aan de stukken die PNWS en 't Scheldt hadden gepubliceerd. In de nieuwscontext waarin de advocate van Rousseau, Christine Mussche, reageerde, en waarin het parket en later ook het persagentschap Belga communiceerden, vonden we het nodig om onze duiding over dat 'waarom' verder uit te breiden en ook over het vooronderzoek te schrijven.”
“Maar ook hier is De Standaard van mening dat voorzichtigheid voorgaat op gretigheid in het 'exposen' - om die modieuze term maar te gebruiken. We moeten ernstige, te verifiëren feiten in handen hebben. Zodra dat gebeurt, zullen we daarover berichten, zoals we dat bij Bart De Pauw of Jan Fabre hebben gedaan. Opnieuw blijken sociale media daar andere mores over te hanteren. Als daar al mores zijn.”
foto: pexels
