Verschuilt de waarheid zich in de paradox?
De druk op de zorg was/is hét argument om de maatschappij op slot te doen. We zijn op de goede weg. Op kerstdag zakte dat aantal coronapatiënten in de ziekenhuizen voor het eerst sinds begin november nog eens onder de kaap van 2.000 en bedroeg het 1.923 patiënten. Zaterdag lagen nog 1.750 coronapatiënten in de Belgische ziekenhuizen, 527 patiënten hadden intensieve zorgen nodig. Ook in Nederland tellen de ziekenhuizen het laagste aantal coronapatiënten sinds 10 november. Doch, op een week tijd is het aantal dagelijkse coronabesmettingen verdubbeld. Rijst de vraag hoe dat kom, en of dat goed of slecht nieuws is.
Afgaand op de evolutie van de omikron-variant in Zuid-Afrika - waar de vaccinatiegraad laag is - zou je voorzichtig kunnen concluderen dat de omikronvariant een blessing in disguise is. Het minder ziekmakend virus brengt zichzelf in de problemen omdat het drie maal besmettelijker is dan de deltavariant, en zo voor groepsimmuniteit zorgt.
De stijging van het aantal besmettingen enerzijds en de daling van het aantal ziekenhuisopnames anderzijds, stelt ons voor een moeilijke keuze. De gevolgen van het virus van Wuhan zijn niet meer te vergelijken met de gevolgen het virus van nu. Bij het begin van de pandemie, belde je al naar de begrafenisondernemer, als je test positief was. Dat is nu wel even anders. Wanneer je hoort dat iemand corona heeft, heb je niet de reflex om hem/haar snel nog even te bellen voor het te laat is.
Misschien moeten we anders gaan denken en het huidige virus evalueren als een nieuw virus. Mogen we kritisch zijn? Wat als de omkironvariant zich twee jaar geleden zich op deze manier had geïntroduceerd, hoe zouden we dan tegen dat virus aankijken, en welke maatregelen zouden we dan nemen?
Is het glas half vol, of half leeg?
