“Ik ga dan toch maar president van Europa blijven.”
De kritiek op Charles Michel zwelt opnieuw aan, nu hij onverwacht aankondigt toch aan te blijven als EU-president, slechts drie weken nadat hij zijn vertrek aankondigde. Zijn kazakkendraaierij leidt tot een golf van hoon en verwijten.
In een omfloerste passage op zijn Facebook-profiel laat Michel doorschemeren dat hij de aanhoudende aanvallen op zijn persoon zat is. Zijn eerdere aankondiging om voortijdig de Europese raad te verlaten en zich verkiesbaar te stellen voor het Europees Parlement, zorgde al voor veel kritiek begin deze maand. Vrijdagavond verraste hij opnieuw door te verklaren dat hij zijn mandaat als EU-president toch zal uitdienen. Dit zorgde voor een nieuwe golf van spot en kritiek.
Terwijl EU-functionarissen en diplomaten hun frustratie uiten over Michel, overheersen op sociale media de grappen. Le Chou News, bekend om zijn satirische benadering van Europese politiek, plaatste 'exclusieve beelden' van juichende Europarlementariërs die vuurwerk afsteken omdat ze de komende vijf jaar niet met Michel hoeven samen te werken.
Problemen oplossen, niet ze veroorzaken
Achter de schermen klinkt echter vooral frustratie en onbegrip over Michels handelen. Als EU-president is hij aangesteld om problemen op te lossen, niet om ze te veroorzaken. Zijn eerdere aankondiging om voortijdig te vertrekken werd gezien als het stellen van zijn eigen carrière boven het belang van de EU, vooral in een tijd van geopolitieke onrust.
Hebben we wel een president nodig?
Michels voortijdige vertrek deed ook de discussie oplaaien over de noodzaak van de functie van EU-president. De kans dat tijdens zijn afwezigheid Viktor Orbán, een notoire dwarsligger, tijdelijk zou voorzitten, zorgde voor bitterheid in het parlement.
Met zijn recente besluit om toch aan te blijven, lijkt Michel vooral genoeg te hebben van alle kritiek. Hij vraagt zich af of zijn politieke ambities de aanhoudende hoon wel rechtvaardigen. Voorlopig blijft hij dus in functie tot 1 december.
Het postje en de poen
De ergernis over Michel is niet nieuw. Sinds zijn herverkiezing in 2019 heeft hij herhaaldelijk voor opschudding gezorgd met zijn reizen naar Afrika en andere continenten buiten de EU, wat door velen als buiten zijn mandaat werd gezien. Zijn onhandigheid en eigenzinnige standpunten hebben zijn positie verder verzwakt.
Het lijkt erop dat Michel niet de juiste persoon is voor de rol van EU-president, waar diplomatie en consensus cruciaal zijn. Zijn vertrek zal echter waarschijnlijk niet worden afgedwongen door de leiders, die vooral geïnteresseerd zijn in pragmatische oplossingen.
Met de komende topontmoetingen zal blijken hoe Michel zijn laatste maanden als EU-president zal invullen. Zijn ervaring zal zeker meewegen bij de beslissing over zijn opvolging in juni.
