Op dinsdag 17 februari 1987, een barre winterdag, verdween Ilse Stockmans uit Leuven. Ilse werd geboren op 13 februari 1968.
Ze studeerde in Leuven voor ‘etaleur’ (etalagiste) en ging die dag een uur vroeger dan normaal naar huis, wegens het overlijden van de moeder van de lerares Engels.
Ilse wilde graag gaan werken in de winkel waar ook haar oudere zus werkte.
Ilse was toen net 19 jaar oud. Samen met haar vriendin had Ilse de bus genomen vanaf het Koninklijk Atheneum Redingenhof naar het station van Leuven waar ze om 15u52 aankwam. Ilse nam een zijdelingse ingang van het station waar ze voor het laatst werd gezien door vriendin Peggy. Sindsdien ontbreekt ieder spoor.
Aarschot
Het gerecht van Leuven dacht eerst dat het meisje nooit de trein richting Aarschot had genomen en concentreerde het onderzoek daarom op Leuven. Het speurwerk leverde niets op.
Ilse is 1m75 groot. Zij heeft bruine ogen en bruine haren. Ilse leed aan epilepsie waarvoor ze medicijnen diende in te nemen: ondermeer Tegretol.
Ilse was de jongste in een gezin van drie, een beetje een nakomertje. Ze was net 19 en pendelde dagelijks vanuit Aarschot, waar ze met haar moeder woonde, naar school in Leuven.
Die dag, vier dagen na haar verjaardag op 13 februari 1987, stapte ze niet uit de trein toen haar moeder haar 's avonds opwachtte.
Zorgenkind
Ilse was altijd een zorgenkind, en dat maakte de liefde van haar moeder er nog groter op. ‘Ze was een nakomertje’, zegt Josephine, die dan al een gescheiden moeder was, later in de media. ‘Mijn andere dochter (Tilda) en zoon (Marc) schelen een jaar, maar Ilse kwam pas zes jaar later. Ze was de enige die op dat ogenblik nog thuis woonde.’
Ilse had een zwakke gezondheid en onderging een operatie om een goedaardige hersentumor te laten verwijderen. Haar haar werd afgeschoren voor die ingreep en haar schedel opengelegd. ‘Mentaal was ze een sterke’, zegt haar mama. ‘Niet één keer heeft ze gehuild. Maar die operatie aan de hersenen leidde later wel tot epilepsie.’
Ze werd bijna acht jaar behandeld in de instelling Pulderbos, en reageerde goed op de medicatie die ze kreeg. Geleidelijk aan werd de dosis verminderd. Op het moment dat ze verdween had ze al twee jaar geen aanval meer gehad.
Toen haar dochter niet opdaagde aan het station van Aarschot, vreesde Josephine dat Ilse op de trein een epilepsieaanval had gekregen en bewusteloos was doorgereden naar Luik of een andere bestemming. Gsm’s bestonden nog niet, dus Ilse rechtstreeks bereiken kon niet. En dus belde Josephine naar andere treinstations om te horen of ze daar misschien was uitgestapt. Toen die mogelijkheid werd uitgesloten, ging ze samen met Ilses vriend naar de politie. Daar werd gevraagd om nog even te wachten. Ze zou volgens agenten wel vanzelf terugkomen.
’s Anderendaags was er nog altijd geen spoor van Ilse en Josephine ging opnieuw naar het politiekantoor. ‘De agenten herinnerden zich niet eens dat ik daags voordien al langs was geweest. Er was gewoon geen pv van opgesteld.’
Nam ze de trein naar Leuven? Nam ze de trein van 15:54 (met een marge van enkele minuten) of een latere? Stapte ze uit in Aarschot? Zo ja, ging ze liever alleen naar huis in plaats van te wachten op haar moeder, en verdween ze op weg naar haar huis, Poortveldenplein, op 25 minuten lopen van het station.
Heeft ze iemand ontmoet? In Leuven, in de tunnel, of op het perron? Op de trein? In Aarschot? Er waren geen camera's zoals nu. De onderzoekers hadden ook geen specifieke plaats om het forensisch team in te schakelen en het tactisch onderzoek te starten.
Bij Luc
Bij verdwijningen geldt de televisie steeds meer als een ultieme poging om lang vermiste familieleden terug te vinden. Dat bleek in 1993 al ‘Bij Luc’ op VTM toen de moeder van de dan al zes jaar vermiste Ilse bij de Vlaamse kijkers een oproep deed voor tips in verband met haar dochter. Tevergeefs.
Er werd ook een ‘helderziende’ ingehuurd en zijn ze gaan zoeken naar een wit huis in Wezemaal, waar Ilse onder een stapel hout gelegen zou hebben. Vergeefs, natuurlijk.
Een misdaadanalist heeft het dossier opnieuw doorgenomen. Zijn conclusie: “Het is niet uitgesloten dat Ilse Stockmans toch de trein naar Aarschot genomen heeft. Als ze daar is aangekomen, wie kan ze dan zijn tegengekomen?”
De speurders zijn er na enkele jaren vrijwel zeker van dat Ilse op de trein naar huis stapte. Een vriendin zag haar immers op het perron richting Aarschot staan wachten. Tijdens de treinrit is er nooit melding gemaakt van enig incident, zodat Ilse waarschijnlijk ook gewoon de trein is uitgestapt in Aarschot.
Maar misschien is ze toch in het buitenland? Interpol is ook snel ingeschakeld, om in Nederland en Duitsland mee te zoeken. Ook niets.
Mol
De gewezen stationschef van Mol belde zelfs met de boodschap dat hij haar drie dagen na haar verdwijning had opgemerkt aan de bushalte in Mol, met een rugzak. Onjuist.
In 1999 valt het gerecht van Leuven dan binnen bij 13 ‘mogelijke verdachten’ in de dan al twaalf jaar oude verdwijningszaak van Ilse.
Een vijftigtal BOB'ers trekt naar adressen in Aarschot, Mechelen, Waregem en Antwerpen. De dertien personen worden allemaal opgepakt, maar na urenlang verhoor weer vrijgelaten. Tijdens huiszoekingen werden videocassettes en persoonlijke notities in beslag genomen.
Josephine Nuyts, de moeder van Ilse Stockmans, werd op de hoogte gebracht van de huiszoekingen. “Ik ben blij dat er eindelijk in Aarschot gezocht wordt. Dit speurwerk had al twaalf jaar geleden moeten plaatsvinden. Meteen na de verdwijning waren we ervan overtuigd dat Ilse bij het station van Aarschot was ontvoerd. Niemand wilde ons geloven.”
“Sommige speurders dachten dat onze 19-jarige dochter gewoon was weggelopen. We hebben altijd het tegendeel beweerd. Ilse zou een paar dagen later op skivakantie vertrokken zijn met haar vriend, met wie ze een uitstekende relatie had. Waarom zou ze dan vluchten?”
Een wanhoopsdaad, misschien? Ook daar gelooft Josephine niet in. “Ilse genoot van het leven. Ze had een vriend (sinds 3 jaar) waarmee ze tijdens de komende krokusvakantie zou gaan skiën, iets waar ze enorm naar uitkeek. Bovendien had men bij een wanhoopsdaad het lichaam moeten vinden.”
Haar moeder nog ruim een decennium later: “Door haar ziekte was Ilse wat verlegen. Ze zou nooit alleen een café zijn binnengegaan. Ik ben ervan overtuigd dat ze haar ontvoerder niet zelf heeft opgezocht. Iemand heeft haar meegelokt. Ik blijf hopen op een spoor. Ik denk al 12 jaar elke dag aan haar.”
“De speurders schoten pas laat in actie. Ilse was net negentien geworden en de onderzoekers dachten dat zij wel weer zou opduiken. Toen men in Leuven begon te zoeken, begreep ik niet waarom. Een vriendin had Ilse immers de trappen naar het perron in Leuven zien oplopen.''
In 2009 is er opnieuw aandacht voor Ilse. Het is de eerste keer dat er een verouderingsfoto van Ilse wordt gemaakt. “Hoe laat die aandacht er ook komt, we hopen dat het ons eindelijk op weg helpt naar de waarheid', zegt Tilda, de oudere zus van Ilse.
“Ze zeiden altijd dat ze fel bedorven was, maar dat is niet waar', zegt haar moeder in de media. “Ons Ils' - Josephine laat steevast de eind-e vallen - was wel een zorgenkind, omdat ze aan een operatie in haar hoofd een zware vorm van epilepsie had overgehouden. Ze slikte elke dag tien pilletjes. (...) Ik denk dat iemand haar ontvoerd heeft en dat ze een zware epilepsieaanval gekregen heeft", zegt ze. "Ze had die dag enkel pilletjes bij voor 's middags.”
Na een half jaar ging de moeder van Ilse weer werken. ‘Ik had toen ook al twee kleinkinderen. Dat hielp. Het leven gaat onvermijdelijk door. Jaren later ben ik vanuit Aarschot naar Tesselt verhuisd, omdat mijn moeder hulpbehoevend werd. Dat was extreem moeilijk: om die plek te verlaten waar ze voor het laatst had gewoond.’
Vraagteken
Een vraagteken in het dossier is de rol van de vader van Ilse. Hij komt in geen enkel artikel voor.
In 2012 krijgt de vrouw een tweede drama te verwerken als haar 27-jarige kleinzoon uit het leven stapt."Soms lijkt het wel alsof onze familie alles over zich heen krijgt", zucht Josephine.
Het jaar daarop laat het Leuvense parket weten dat, ondanks de 26 jaar dat Ilse Stockmans dan al is verdwenen, het dossier nog niet is geklasseerd. "Ook voor deze verdwijningzaak is er nog steeds een onderzoeksrechter gelast", klinkt het. "De sectie Moord van de federale gerechtelijke politie behandelt niet alleen nieuwe zaken, maar buigt zich met grote regelmaat ook over ‘cold cases’.
In 2016 blaast Child Focus de verdwijningszaak nieuw leven in door 3D-beelden van haar te lanceren. Er kwam ook een opsporingsbericht in het toenmalige VTM-opsporingsprogramma Oproep 2020. Maar ook dat was een maat voor niets. In 2021 is er 5.000 euro voor de ‘gouden’ tip over Ilse.
Niets werd gevonden van Ilse, niet haar anorak, haar sjaal, haar zwarte trui, haar wollen handschoenen, niets. Haar horloge (Casio of Seiko), de mooie ring met drie lichtblauwe steentjes, haar schooltas, haar identiteitskaart, haar medische kaart met de noodnummers om te bellen en de medicijnen die je moet nemen in geval van een aanval: er werd helemaal niets gevonden.
foto: politie RV
