Tussen droom en daad staat België in de weg.
Ons land heeft de slechtste begroting van Europa. Zelfs na het gedwongen ontslag van De Bleeker en een poging van De Croo om de cijfers te vervalsen, kijken we aan tegen een put van meer dan 30 miljard euro. 33,5 miljard om precies te zijn. Zevenpartijenregering Vivaldi moet dringend op zoek naar inkomsten. De Croo en co wil daarom voor het einde van het jaar nog een en ander doorduwen. Vier hervormingen: die van de pensioenen, de arbeidsmarkt, de fiscaliteit én het sociaal tarief.
De mens wordt alsmaar ouder. Toen men destijds de pensioenen bedacht, ging men ervan uit dat de meesten tegen de tijd dat ze moesten ontvangen, al lang anderhalve meter onder grond lagen. Vandaag zingen de meesten onder ons het langer uit dan de staatskas dat toelaat. Het huidige Belgische idee om dat op te lossen – het pensioennakkoord – kost meer geld dan het uitspaart en wordt door Europa afgeschoten. Ons land dreigt zelfs één miljard euro relancegeld mis te lopen als er niks aan wijzigt. Maar ja, krijg maar eens zeven politieke neuzen in dezelfde richting.
Wie pensioenen zegt, zegt gezever met de PS. Het zijn de Waalse rode jongens en meisjes die overtuigd moeten worden van de urgentie. Minister van Pensioenen Karine Lalieux (PS) zegt bereid te zijn om over aanpassingen te praten. Wauw, praten, ze gaan praten! De vraag is hoe ver de Franstalige socialisten willen gaan. Raken aan de pensioenen is electoraal gevaarlijk. Eerlijk? We verwachten geen mirakels.
De arbeidsmarkt dan: meer mensen aan het werk krijgen, dat is het plan. 80 procent werkzaamheidsgraad beloofde De Croo. Doch, vandaag zijn er slechts 71,4 procent van de Belgen aan de slag. De oplossing? Volgens De Croo ligt de prioriteit bij het aan het werk krijgen van langdurig werklozen, de laagopgeleiden en mensen met een migratie-achtergrond. “Als je de werkloosheid écht wil aanpakken moet je wat doen aan de zware belastingen op arbeid”, zegt de PS. Oei, maar dat zit bij CD&V en die wil de verkiezingen van 2024 overleven.
Over naar de fiscaliteit. De werkende mens moet op het einde van de maand meer nettoloon overhouden, dat is het idee. Maar er is een grote ‘maar’: het moet een nuloperatie worden. Budgetneutraal, weet je wel. Het geld dat de overheid zo misloopt moet wel érgens gezocht en gevonden worden.
Tot slot is er het sociaal tarief. Daar zitten twee onbetrouwbare zwaargewichten aan de knoppen: minister Tinne van der Straeten (Groen) en PS-vicepremier Pierre-Yves Dermagne. Zij moeten een oplossing vinden om het systeem dat nu zwart-wit is, vijftig tinten grijs te geven. Oftewel: in de toekomst moet het sociaal progressief worden: de allerlaagste lonen en uitkeringen moeten een hoger bedrag krijgen om dan zo langzaamaan uit te doven en niet langer voor een werkloosheidsval te zorgen.
We zijn benieuwd.
