Maar waarom lachen we dan toch?
Nee, zo stuur je toch niet iemand de straat op. Hoe bedoel je? Met die Nutella-grap.
Vriendin buigt zich voorover, je geeft haar een pets op haar billen – of beter in het kruis en behoorlijk grensoverschrijdend – met je hand vol choco. “Dag, schat tot strakjes?” Zoiets heet gênant. Leg het maar uit straks op de bus, of in de winkel.
Je kan het ook gewoon Russisch noemen, die zijn doorgaans wat scherper hun humor. Nu ja, humor? En misschien nog het ergst van al, is dat we ons betrapten dat we aan het eind toch zaten te glimlachen voor ons scherm.
