Na een jarenlange slepende ziekte, kan Sihame El Kaouakibi weer de stem van haar kiezers zijn.
“Ik wil mijn terugkeer naar het Vlaams Parlement aankondigen", zegt Sihame El Kaouakibi in 'De Morgen'. De krant werd door Sihame El Kaouakibi persoonlijk uitgenodigd om haar te komen interviewen. Ze was klaar voor 'een Rousseautje' zeg maar: een mediaoffensief, dus. Binnenkort mogen we ook de documentaire van Eric Goens verwachten. Jawel, dezelfde televisiemaker die de coming-out van Rousseau in beeld bracht. Volgens Sihame wordt het een journalistieke documentaire en geen entertainment.
Maandag zal ze weer aanwezig zijn in het Vlaams Parlement. Jawel, daar is een woordje uitleg bij nodig. Daarvoor doet ze een tweede 'Rousseautje': de sjoemelpoedel – zoals ze in de volksmond wordt genoemd – wentelt zich in de slachtofferrol.
Sihame denkt dat veel mensen niet tevreden zijn met de manier waarop je in de politiek gepakt kunt worden. Maar dat brengt een strijdvaardige vrouw als Sihame niet aan het wankelen, ze wil kijken welke positieve bijdrage ze nog kan leveren. “Ik ben nog altijd een optimist, ik voel geen wrok, ik voel mij geen slachtoffer. Ik heb veel mensen vergeven, ik ben zelf gegroeid als mens, en ik geniet weer van het leven.”
Juist welke bijdrage kan/mag El Kaouakibi nog leveren in het bestuur van dit land? Sihame ziet het probleem niet, want – zo vertelt ze in ‘De Morgen ‘ – ze staat recht in haar schoenen. “Bovendien vertegenwoordig je in het parlement de kiezer, niet je partij. Ik heb vaak de tristesse gezien in de ogen van mijn collega’s, die onder dwang tegen hun eigen waarden moeten stemmen.”
Egbert Lachaert haalde destijds zwaar naar haar uit. Volgens hem bracht ze schade toe aan de democratie door geen verantwoording af te leggen voor de feiten waarvan ze werd beschuldigd. Dat zit Sihame nog altijd hoog, en dus reageert ze even giftig: “En dat voor een liberaal. Die nog advocaat is, ook. Weet hij hoe de rechtsstaat in elkaar zit? Eigenlijk zegt Lachaert dat hij de rechter is. Ik moet mijn onschuld blijkbaar bewijzen, terwijl het uiteraard omgekeerd is. Rechten zijn geen zak chips, hè: eentje voor u, eentje voor u, en drie voor iemand anders. Iedereen is gelijk voor de wet.”
Nu goed, El Kaouakibi is er nog altijd van overtuigd dat ze de stem van haar kiezers is. We citeren: “Ik wil terug naar de essentie en die zetel schenken aan mensen die vertegenwoordiging zoeken. Via mijn zetel zul je iets op de agenda kunnen zetten. Er komt een platform waar je suggesties kunt doen voor vragen die ik dan in het parlement kan stellen. Dat zal ik doen tot aan de verkiezingen van 2024. En dan stopt het. Ik doe niet mee aan die verkiezingen.”
Een echte test – verkiezingen – of ze nog de stem van het volk vertegenwoordigt, komt er dus niet. Haar proces daarentegen wel. Het is – en daar heeft ze overschot van gelijk – aan de rechters om over haar vermeende schuld te oordelen. Of het allemaal waar is, wat er wordt geroepen? El Kaouakibi: “Er is al zoveel geschreven. Maar is er al iets bewezen? Totaal niet.”
