"Er zijn 400.000 sneltests verkocht en amper 62 positieve zelftests gemeld bij de contactcenters."
Sinds een jaar regeren statistici het land. Het getal is de baas en bepaalt wat we mogen en niet mogen. En toch is meten is niet altijd weten. Het hangt er maar vanaf wat je meet en wat je niet meet. En, wat je er uiteindelijk mee doet.
Premier De Croo (Open Vld) liet ons verstaan dat hij alleen op basis van feiten beslissingen neemt. Toch leven we al meer dan een jaar van voorspellingen. ‘Controle’ is het codewoord van onze wetenschappers, maar daar is met de komst van de sneltests verandering in gekomen. Hoe representatief zijn de besmettingscijfers nog, wie laat zich testen en wie doet het zelf?
Als zo’n zelftest positief is, moet die altijd bevestigd worden door een klassieke PCR-test via de huisarts, maar dat doet nagenoeg niemand: amper 62 keer, op meer dan 400.000 verkochte zelftests. Volgens de experten kan dat onmogelijk kloppen. Stefaan Gielens, algemeen directeur van de vrije CLB’s, die instaan voor de contact tracing in het onderwijs, vreest dat daardoor de contact tracing niet in gang kan schieten en dat we de contacten niet in kaart kunnen brengen.
Jan met de pet zal er niet wakker van liggen, Steven met de witte jas echter wel. En dus willen de experten nog maar eens aan onze privacy zitten. In de Risk Management Group werd geopperd om de apothekers minstens te laten bijhouden wie zo’n zelftest heeft gebruikt. Een beetje zoals het registreren bij de horeca destijds. Blijkbaar kan je je in dit land alleen beroepen op je privacy als je burgemeester Van Sint-Truiden bent.
Zijn we eigenlijk iets opgeschoten met het hele contact tracing-systeem? Heeft dat ‘meten’ iets veranderd aan ons dagdagelijkse manier van leven? Wie heeft er ooit de 'levensreddende' corona-app gebruikt? En wie zou hem nu nog gebruiken? Wat is er eigenlijk gebeurd met al het weten van het meten?
Willen we dat eigenlijk wel weten?
