Enkele Australische hockeymannen hebben het aangedurfd om hun olympische gevangenis te verlaten om een pilsje te kopen iets verderop in een Japanse nachtwinkel. Gevangenis? Dat woord is de laatste dagen toch wel al enkele keren gevallen, onder andere door onze Nederlandse vrienden en zelfs door de sympathieke mama van Nina.
Stel je voor. Na de verloren finale willen onze Australische vrienden zich bedrinken. Wat doe je anders na een verloren wedstrijd. Drie spelers slopen omstreeks 3 uur ‘s nachts naar buiten om enkele flesjes Japans flutbier - Sapporo allicht - op de kop te tikken in een lokale nachtwinkel, net buiten dat olympisch dorp. Ze kwamen volgens de media al na 20 minuten terug met twee kratjes. Zo’n drie uur later - om 6 uur ‘s ochtends dus - gingen twee spelers nog om een nieuwe lading pilsjes, maar zij kwamen van een kale reis thuis. De lokale nachtwinkel was dan al gesloten en de supermarkt was nog niet open.
De spelers werden niet eens betrapt, maar ze gaven hun zware misdrijf zelf aan bij het Comité, waarna iedereen meteen een coronatest aflegde. Het risico is immers ontzettend hoog: gemaskerd en ontsmet een kratje bier kopen in een nachtwinkel heeft immers een hoge risicograad, niet?
Verrassing: de coronatesten keerden allemaal toch negatief terug. “Ze hebben hun ploeg in de steek gelaten”, vertelde delegatieleider Ian Chesterman. Misschien wel, maar die aardige jongens hebben wel iets duidelijk gemaakt: regels zijn regels, maar als regels absurd zijn, is het soms goed dat dit op een indirecte manier aangetoond wordt.
Tijdens de marathon voor vrouwen deze nacht (voor ons) stonden Japanse bewakers langs het parcours met bordjes: “Verboden om te kijken.” Gelukkig waren er Japanse rebellen die dat toch deden. Stel je voor: in open lucht en gemaskerd naar een groepje sporters kijken. Levensgevaarlijk!
Het lijkt erop dat we in deze coronawaanzin alle zin voor maat en proportie verloren zijn. In het verleden is dat nog al eens gebeurd. Meerdere malen zelfs...
