Patiënt krijgt de rekening gepresenteerd voor de smakeloze politieke schermutselingen van twee Vivaldisten.
België mag dan bekendstaan om zijn compromismodel, in de federale politiek vliegt het servies tegenwoordig vaker door de kamer, dan dat er handen worden geschud. Premier Alexander De Croo (Open Vld) en minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit) staan lijnrecht tegenover elkaar over de verhoging van het gezondheidszorgbudget. Terwijl de artsen en mutualiteiten reikhalzend uitkijken naar een beloofde budgetstijging, houden de liberalen plotseling de boot af. Maar waarom eigenlijk? En belangrijker nog: hoe voelt de gewone burger dit in zijn portemonnee?
Het budgetspel: wie trekt aan de touwtjes?
De feiten: de gezondheidszorg krijgt jaarlijks een budget dat stijgt volgens een zogenaamde groeinorm. Voor 2025 was er afgesproken dat deze norm zou stijgen naar 2,5 procent, na een eenmalige verlaging in 2024. Die afspraak is keurig - zwart op wit -vastgelegd in de wet, maar plotseling lijken de liberalen koude voeten te krijgen. “Dit is een fundamentele beleidskeuze,” zegt staatssecretaris Alexia Bertrand (Open Vld). “Het is niet aan een ontslagnemende regering om zulke beslissingen te nemen.” In haar ogen zou dat hetzelfde zijn als een vertrekkende CEO die de kas leegrooft voordat zijn opvolger aantreedt.
De socialisten en andere Vivaldi-partijen zien het anders: “Als we nu niet handelen, gooien we onze zorgsector in de chaos,” waarschuwen ze. Ze beschuldigen de liberalen ervan politieke spelletjes te spelen en met opzet de druk op te voeren in de hoop de Arizona-coalitie niet tegen de schenen te schoppen. Met andere woorden: een begrotingssleutel om de machtsoverdracht naar een rechtse regering vlotter te laten verlopen.
Het gekibbel heeft een prijskaartje
Terwijl de politici elkaar de zwartepiet toespelen, bengelt de patiënt in het midden. Want het uitblijven van een verhoogd Riziv-budget heeft concrete gevolgen.
Dit gebeurt er onder die extra 2 miljard euro:
- Erelonen onder druk: Artsen zullen minder gestimuleerd worden om te conventioneren. Dat betekent dat steeds meer dokters buiten het terugbetalingssysteem van de mutualiteiten zullen werken. Voor de patiënt betekent dit hogere doktersrekeningen.
- Minder geneesmiddelen terugbetaald: De toegang tot bepaalde medicatie kan duurder worden of zelfs beperkt blijven.
- Lagere lonen in de zorg: Zorgverleners, die al vaak klagen over onderbetaling, dreigen opnieuw aan het kortste eind te trekken.
- Ziekenhuizen onder druk: Minder budget betekent mogelijk slechtere zorg of hogere kosten voor ziekenhuisbezoeken.
Kortom: als patiënt wordt je steeds vaker geconfronteerd met de stijgende kosten in de gezondheidszorg, terwijl je tegelijkertijd voelt dat de kwaliteit en toegankelijkheid achteruitgaan.
“De Vivaldi-karavaan trekt verder”
De houding van de liberalen roept niet alleen vragen op, maar veroorzaakt ook boosheid bij hun coalitiepartners. “Dit is een grove schending van gemaakte afspraken,” klinkt het scherp bij Vooruit en CD&V. “We hadden dit budget nodig om de zorgsector te versterken. In plaats daarvan laat Open Vld de mensen aan hun lot over.”
Het lijkt er echter op dat premier De Croo bewust een politiek spel speelt. Door te wachten met het Riziv-budget, hoopt hij de Arizona-coalitie — waar Open Vld geen deel meer van zal uitmaken — een hete aardappel toe te schuiven. Want stel dat Arizona een lagere groeinorm hanteert, dan kan De Croo’s partij daar later op schieten vanuit de oppositie.
Ook aan socialistische kant zijn de kaarten nog niet uitgespeeld. Frank Vandenbroucke laat voorlopig weten dat hij zijn tanden stevig in het dossier zet en niet van plan is de groeinorm zomaar te verlagen. “De zorg is geen speeltje voor politici,” zegt hij fel. Toch lijkt hij voorlopig weinig drukmiddelen in handen te hebben.
Wie betaalt de prijs?
Terwijl politici elkaar in de clinch houden, blijft de patiënt achter met de vraag: wie draait op voor deze ruzie? De rekening komt uiteindelijk bij de burger terecht. Of dat nu via hogere doktersrekeningen, duurdere medicatie of slechtere zorgkwaliteit is, maakt weinig verschil.
(Foto: Philip Reynaers / Photonews)
