Van ‘iedereen heeft ongelijk’, naar ‘iedereen heeft gelijk’.
Er waren eens 400 mensen zonder papieren die besloten om niet meer te eten totdat ze een collectieve regularisatie kregen. Doch, Staatssecretaris voor Asiel & Migratie Sammy Mahdi (CD&V) weigerde op die eis in te gaan, hield zich aan de wet en liet dat ook zo weten aan de hongerstakers.
Zestig dagen lang lagen sans-papiers op een Brusselse kerkvloer. Sommigen naaiden zelfs hun mond dicht. Niemand wilde wijken, hard tegen hard. De dood loerde vanachter een pilaar.
En dan was er plots Paul Magnette, de voorzitter van de PS, die er mee dreigde dat zijn ministers binnen het uur ontslag zouden nemen als er een hongerstaker zou sterven. Doch, dat had hij niet zo bedoeld, of niet gezegd, of wel gezegd, maar alleen aan de premier. De regering zou dus wel eens kunnen vallen?
En zo werden de premier boos, de groenen boos, de CD&V boos. Iedereen boos. Vivaldi produceerde alleen nog maar valse noten.
En dan, vanuit het niets, besloten de hongerstakers weer te gaan eten. Was hen iets beloofd? “De enige belofte die werd gemaakt, is mensen sneller antwoord geven”, zegt Mahdi in ‘De Ochtend’ op Radio 1. Hij had nooit iets anders gezegd.
Mooi, niemand is nog boos en - waar daarvoor iedereen voor iedereen ongelijk had - iedereen heeft gelijk. Mahdi is een man uit één stuk, de premier is niet gezwicht, de groenen en Magnette hebben met hun force voor de oplossing gezorgd. En de Vlaamse socialisten? Die hebben de hele tijd gezegd dat ze gelijk hadden.
En de sans-papiers? Zij leefden nog lang en gelukkig?
