"Maakt niet uit wat het kost, als we maar geen ruzie maken."
Je vraagt je af waar het maandenlange gekibbel, tieren en dreigen allemaal voor nodig was, als de oplossing uiteindelijk zo simpel blijkt te zijn. De sleutel tot het sluiten van een overeenkomst was het wegwerken van de gevoeligheden tussen socialisten en liberalen. Niet 'sociaal', maar 'politiek' dus.
"Het is goed dat werkgevers en vakbonden op het moment dat we uit de crisis komen elkaar hebben gevonden”, zei De Croo (Open Vld) gisteren, maar hij vergat er bij te zeggen dat hij vooral blij is dat er geen onmogelijke ruzie binnen Vivaldi is van gekomen. Nu Corona stilaan verdwijnt, komen de verschillen tussen de verschillende partijen van Vivaldi bovendrijven. Denk maar aan het hoofddoekendebat waar ze met getrokken messen tegenover mekaar staan. Opdracht voor De Croo was dan ook om de lont uit het sociale kruitvat te halen, koste wat kost.
Samengevat komt het akkoord hier op neer: de minimumlonen moeten zo veel mogelijk netto opleveren, fiscale kortingen voor overuren en een regeling rond de landingsbanen: de factuur daarvoor gaat rechtstreeks naar de regering. Volgens arbeidseconoom Stijn Bart (UGent) - in ‘Het Nieuwsblad’ - gaat dat de komende generaties belasten. N-VA spreekt van een peperduur akkoord.
Hoe duur? Dat weet niemand. De cijferaars van de regering buigen zich nog over de factuur en de specialisten bij de sociale partners kunnen het niet berekenen. Gelukkig is er premier De Croo die daar wel zicht op heeft en meedeelt dat het om een beperkt bedrag zal gaan.
Iedereen binnen Vivaldi tevreden. Nu de minimumlonen omhoog gaan is de PS bereid om het Koninklijk Besluit te ondertekenen dat de lonen (slechts) met 0,4 procent laat stijgen en daarnaast een premie van 500 euro toelaat in bedrijven die het ondanks de crisis goed hebben gedaan. Deborah content, iedereen content.
Betalen doen we later wel.
