Het kan eigenlijk niet symbolischer: het document waarin de grote lijnen van het ’Stikstofakkoord Vlaamse regering’ staan, is gedateerd op 23 februari 2022. Een dag later vallen Russische troepen Oekraïne binnen.
Beide zaken hebben toch niets met elkaar te maken? Is dat wel zo? De realiteit is anders. Wie winkelt, merkt dat er al weken geen zonnebloemolie te vinden is. Bijna driekwart van de zonnebloemolie in de winkels hier komt immers uit Oekraïne. De vermaledijde oorlog in Oekraïne leert ons dat we afhankelijk zijn van wat landbouwers daar - en hier - produceren.
Sommige politici hielden vanaf maart een lofzang op die landbouwers en vroegen hen hier om extra graan te zaaien. Politici uit die partij dwingen sommige boeren nu om te stoppen. Niet echt coherent als boodschap.
De strijd wordt nu gevoerd over 41 boerderijen die volgens dat akkoord onherroepelijk moeten sluiten in 2025. “Onaanvaardbaar”, vindt Lode Ceyssens van de Boerenbond terecht. “Als er niet bijgestuurd wordt, komen er acties.” Het protest van de Boerenbond is logisch. Opvallend is dat nu ook CD&V en Open VLD grote vraagtekens plaatsen bij de totstandkoming van die ondertussen beruchte 'rode lijst' van bedrijven die door dat Vlaamse stikstofakkoord de deuren zouden moeten sluiten. Beide partijen zitten wel in de Vlaamse regering.
Terug naar de oorlog. Tot voor kort kwam bijna 30 procent van de wereldwijd verhandelde tarwe uit Rusland en Oekraïne. Ook voor gerst en maïs waren beide landen zeer belangrijk. Het wegvallen van die al bij al relatief beperkte hoeveelheid heeft de markt zeer grondig verstoord en leidt onvermijdelijk tot tekorten in sommige landen. Hier is blijkbaar nog niet echt doorgedrongen dat we in een andere wereld leven waarin het stikstofprobleem niet echt het belangrijkste item is, maar wel zorgen dat er voldoende voedsel is om te (over)leven.
