Vorige week stond er in de Nederlandse Telegraaf - De Morgen van de Hollanders - een sterk intrigerende titel: In Spanje verdwijnen door de klimaatopwarming de stranden aan een moordend tempo. Tezelfdertijd groeit de angst voor de “vogelgriep”. Je weet wel, die griepvariant die in 2005 volgens de Britse commodore-natuurkundige Neil Ferguson 200 miljoen (tweehonderd miljoen) doden ging veroorzaken. Diezelfde Ferguson is de auteur van de coronamaatregelen in de wereld. Hij noemt zichzelf intussen “epidemioloog”.
Spaanse stranden die verdwijnen “aan een moordend tempo", dat is echt wel het onderzoeken waard. Dus toog uw dienaar met gezwinde pas naar het beroemde strand van Lloret de Mar. Doorgaans bevinden zich op dat strand bronstige jongelingen en juffrouwen in te kleine bikini’s die ze thuis niet durven te dragen. Maar driewerf helaas, daar aangekomen diende node te worden vastgesteld dat het strand nog in ruime getale aanwezig was. Hier en daar wat kleiner dan vorige jaren. Zoals bij ons om de paar jaar het strand wat aanvoering van zand verdient. Een “moordend tempo” was er alvast volstrekt niet te zien. De bronstige jongelingen en juffrouwen in te kleine bikini’s waren zoals vanouds aanwezig. Ook de andere stranden in de regio, zoals Canyelles, de stranden van Tossa, San Feliu en Platja d’Aro, bleken wonderwel nog te bestaan.
Zie, dat vond ik zo gortig dat ik besloot een satirische korte reportage voor de VRT te maken over het onderwerp. Met op de achtergrond de obligate parasols en blauwe ligzetels met daarin de bronstige jongelingen en juffrouwen in te kleine bikini’s, stak ik mijn filmpje van wal. Dat in het Spaanse Lloret de Mar de stranden waren weggesmolten in de zee door de klimaatopwarming. Dat de mensen de stad in waren gevlucht en dat daar de vogelgriep keihard toesloeg. Dat het stadsbestuur had beslist om de anderhalve meter verplicht te maken bij het vogelen om de verdere verspreiding van het vogelgriepvirus te verhinderen. Hou het veilig! En dat was Michael Verstraeten voor de VRT in Lloret de Mar.
Eén of andere Nederlandse onverlaat moet mijn “reportage” op Twitter gedeeld hebben boven de Moerdijk want alras werd uw dienaar tientallen keren de huid vol gescholden. Door woedende Nederlanders vooral - ook een paar Belgen, maar vooral Nederlanders - die de satire niet hadden opgemerkt.
Zo ver is de Nederlandse samenleving. Dat de mensen de meest gekke mediaberichten over het klimaat en virussen gewoon als reëel aanzien. Dat geeft te denken over de polarisatie in de samenleving. Over de toenemende achterdocht ten aanzien van de grote media. Terecht trouwens. De journalisten zijn activisten geworden die vooral voor hun eigen grote gelijk rijden. De mensen zijn het al gewend om belogen te worden. Om groteske overdrijvingen te moeten slikken. Ze zijn dat anderzijds ook hartgrondig beu. Echt keiharde kwaadheid in talrijke reacties. Zelfs als je er dan twintig lachende gezichten achter zet, gaat het vaak nog niet dagen en worden ze nog kwader.
De Nederlandse samenleving heeft nood aan humor. Destijds hebben we gesprekken gevoerd met onze Nederlandse vrienden die tegen corona waren over de te volgen strategie. In België wilden we de kritiek doorspekken met humor om de zeden te verzachten en toch effect te hebben. Dat is behoorlijk gelukt. Onze Nederlandse vrienden vonden dat geen goed idee voor Nederland. Omdat humor daar niet pakt. In ons absurde land werken humor en satire wel.
Daardoor is de polarisatie en de harde confrontatie in de Nederlandse samenleving na corona veel groter dan bij ons.
Ik wens onze goede Nederlandse vrienden bij deze veel meer humor en een correcte journalistiek toe. Want de Nederlandse mensen zijn doorgaans er fijne mensen.
(Michael Verstraeten)
