Verhuurders cashen miljoenen met wurgcontracten.
De federale overheid sluit alsmaar meer - en alsmaar duurdere - huurcontracten af op de privémarkt om de instroom van asielzoekers op te vangen. In 2024 gaat het om 28 locaties – waaronder 5 voormalige vakantiedorpen en 2 vroegere hotels – voor een totaal van ruim 20 miljoen euro. Naast voormalige hotels, vakantiedorpen en jeugdherbergen worden ook voormalige woonzorgcentra ingeschakeld. Fedasil staat met de rug tegen de muur en kan vaak niet anders dan op onaanvaardbare voorwaarden van verhuurders in te gaan.
Verhuurders zien asielzoekers liever gaan dan komen, maar beseffen dat de overheid zwak staat om te onderhandelen, met het gevolg dat de huurcontracten alsmaar meer wurgcontracten worden. Als er de nodige centen naast liggen, willen de verhuurders wel een ‘efforke’ doen. De beklonken huurcontracten worden steeds duurder en langer - soms zelfs voor een minimumperiode van tien jaar.
Wurgcontracten en woekerprijzen
De Krant ‘Het Laatste Nieuws’ kon een en ander inkijken en publiceert vandaag enkele voorbeelden, waar je maag van keert. We citeren: “Toch zijn het vooral de assistentiewoningen die de wenkbrauwen doen fronsen: zowel residentie ‘Gray Couronne’ (Orpea) als ‘Seniotel’ (Stad Gent) werden tot voor kort aangeprezen als seniorenappartementen in het luxesegment. Stad Gent vraagt gelukkig een zachte jaarlijkse huurprijs van 336.000 euro. Maar voor ‘Gray Couronne’ moet de federale overheid jaarlijks 1,3 miljoen euro huurgeld ophoesten, en dat nog tot eind 2033 (!).”
Ook in hotels zitten onze vrienden die van verre komen. CD&V-voorzitter Sammy Mahdi – van dezelfde partij als De Moor – had nochtans aangegeven geen asielopvang in actieve hotels te organiseren. De hypocrisie zit ‘em in de toevoeging ‘actieve’. Wanneer is een hotel nog actief? Amper één jaar nadat de laatste betalende klant de deur van Hotel ‘Lambermont 322’ achter zich dicht trok, namen de eerste asielzoekers er hun intrek. Ruim een jaar later zitten ze er nog altijd.
Het Belgische opvangmodel
In totaal beschikt België over ongeveer 34.000 opvangplaatsen. Het netwerk bestaat uit collectieve en individuele opvangstructuren. De collectieve structuren zijn opvangcentra die door Fedasil, het Belgische Rode Kruis of andere partners beheerd worden. De individuele structuren zijn woningen die door de OCMW's (de 'lokale opvanginitiatieven' of LOI's) of door ngo's beheerd worden.
Alle opvangstructuren zijn ‘open’, wat betekent dat de bewoners er vrij kunnen binnenkomen en buitengaan. Ze krijgen er onderdak en eten, kledij alsook sociale, medische en psychologische begeleiding, een dagelijkse uitkering (zakgeld) en toegang tot juridische bijstand en tot diensten zoals tolken en opleidingen.
België voorziet in een opvangmodel met de collectieve centra als norm. Opvang in de individuele woningen is voorbehouden voor kwetsbare personen (zwangere vrouwen, alleenstaanden met kinderen, personen met een beperking…) en voor verzoekers die een grote kans hebben om erkend te worden als vluchteling.
Met de rug tegen de muur
Onderhandelingen verlopen moeizaam, en Vivaldi krijgt bakken kritiek omdat ze het probleem pas na de verkiezingen lijkt aan te pakken. De huurovereenkomsten verschillen sterk, en lokale protesten zouden de huurprijzen omhoog drijven. Er wordt begrip getoond voor de moeilijke situatie, maar er wordt ook opgeroepen om niet onnodig dure huurcontracten af te sluiten, klinkt het bij de Vivaldisten. Een structurele oplossing wordt gezocht in een migratiewetboek met een vaste buffercapaciteit.
Hoe dan ook, de volgende regering zal een zware erfenis krijgen.
