De censuurvoorzitter.
Een tijdje geleden kregen P-magazine en ‘tScheldt eenzijdige verzoekschriften van de rechtbank, om artikels over de strapatsen van Conner Rousseau onmiddellijk weer te verwijderen. Deze keer hebben ze het bij HLN en VTM aan hun rekker.
Het begon allemaal met een explosief artikel op HLN.be en een pittige reportage bij VTM NIEUWS, die al gepland waren maar nog niet gebracht. Het ging over enkele juicy passages uit het proces-verbaal dat tegen Rousseau werd opgesteld wegens mogelijk racistische opmerkingen in de nacht van 1 op 2 september in Sint-Niklaas.
Vooraleer die onthullingen in de krant of op tv konden komen, stond Rousseau met zijn juridische kanonnen al paraat. Hij stapte zonder pardon naar de rechter in kortgeding. En wat deed de rechter? Die verbood zonder blikken of blozen de publicatie, met een knallende dwangsom van 1.000 euro per uur. Geen artikel en geen reportage, bedankt en tot ziens.
Natuurlijk wilde de nieuwsgierige redactie horen wat Rousseau te zeggen had over deze sappige onthullingen. Maar in plaats van een beleefd telefoontje, kregen ze een koude douche. Rousseau legde de telefoon neer en negeerde berichtjes alsof ze uit een andere dimensie kwamen.
Pas veel later, toen het leek alsof hij toch een interview wilde geven, gooide hij op het laatste moment de handdoek in de ring en stuurde zijn woordvoerder met een bevelschrift naar de journalisten. Censuur: 1, Persvrijheid: 0.
Hier komt het meest intrigerende deel. Rousseau en zijn advocaten beweren dat ze geen idee hebben wat er in dat proces-verbaal staat. Ze hebben het nog niet eens onder ogen gehad. Maar wacht even, de journalist had de citaten die hij wilde gebruiken toch keurig voorgelegd aan de advocaten en de woordvoerder van Rousseau? Wat een mysterie!
Rousseau suggereert dat het proces-verbaal onder politieke invloed is opgesteld om hem te schaden. Ach ja, het is altijd makkelijk om politieke tegenstanders de schuld te geven, nietwaar?
Dus, wat hebben we geleerd? In het tijdperk van politieke intriges, kan zelfs een partijvoorzitter naar de rechtbank stappen om de waarheid te verbergen. Maar laten we niet vergeten dat de persvrijheid een hoeksteen is van onze democratie, en dat censuur nooit echt de waarheid kan tegenhouden.
Deze zaak werpt talloze vragen op over het recht op vrije meningsuiting, politieke invloed, en de rol van de pers in het blootleggen van waarheid. Maar één ding is zeker: Conner Rousseau heeft ons een gedenkwaardige masterclass gegeven in de kunst van het ontwijken van pittige vragen en het vermijden van ongemakkelijke antwoorden. Als een ware dictator bepaalt hij wat er nog geschreven mag worden, en wat niet. Wat voor een land is België toch geworden, sinds Vivaldisten aan het roer staan.
