Wetstraatjournalist Wouter Verschelden schreef een boek over de 662 dagen regeringscrisis. En er staan daar onthullende dingen in over de affaire Alexander De Croo en pornoster Eveline Dellai…
We duiken even terug in de tijd. P-magazine had enkele jaren geleden een interview met de Italiaanse adult-actrice Eveline Dellai. Dat ging niet over Europese politici, maar wel over triootjes en zo. Soit, over haar job dus.
Een kleine week later krijgen we van de ranke brunette het bericht dat één of andere pippo met een Belgisch nummer haar nogmaals poogt te versieren. Nogmaals, want een jaar of wat tevoren zou-ie met datzelfde nummer zijn geluk ook al eens beproefd hebben. 't Is echter nogal een klungelige versierder – hier de screenshots – en Eveline vraagt zich af wie dat in godsnaam kan zijn, en hoe hij aan haar nummer geraakte: haar privénummer is écht wel privé...
We bellen het nummer, en vallen van onze stoel van verbazing wanneer we Alexander De Croo aan de lijn krijgen. Dat-ie eens wil figuurzagen met een Italiaanse pornoster, daar weet hij niks van.
‘t Zijn misschien de kaboutertjes, die De Croo’s telefoon gekaapt hebben om die berichtjes te sturen: we posten er een luchtig artikel over. We krijgen telefoon van een raadsman. Of we dat artikel weer offline willen halen. Meneer De Croo heeft spijt van zijn misstap, en hij heeft nog grootse plannen in de politiek. Zal ons saucisse wezen.
Dan gooit die raadsman het over een andere boeg. Als dat artikel niet offline gaat, dan zal de auteur ervan weleens in de gevangenis kunnen belanden. Oeh, nu krijgen we schrik. Not.
Wanneer we een jaar later nog ‘ns willen teruglinken naar het bewuste artikel, blijkt het verdwenen te zijn. Geen hond op de redactie die hier iets van weet. Misschien dat die zelfde kaboutertjes, die Alexander De Croo’s telefoon gekaapt hadden, ook ons artikel hebben verwijderd? Wie zal het zeggen.
Maar goed, terug naar het boek nu. Wouter Verschelden omschrijft in ‘De doodgravers van België’, hoe het in godsnaam 662 dagen kon duren vooraleer dat vehikel van een Vivaldi-regering gevormd was. Dat de naam ‘Alexander De Croo’ in dat boek valt is nogal wiedes, maar ook Eveline Dellai komt erin voor…
Er zijn heel wat mensen die zich afvragen, waarom het verhaal nooit in andere media te lezen was. In het boek staat de reden. Bart De Wever liet tijdens onderhandelingen namelijk vallen, dat hij wist dat De Croo ‘contact’ heeft gehad met de ‘hoogste baas van een grote Vlaamse uitgeversgroep’, om te vragen of ze iets met het nieuws zouden doen.
De Wevers partijgenoot Siegfried Bracke trekt daar zijn conclusies uit: “Is het niet merkwaardig dat we over de Italiaanse pornoster nog geen woord hebben vernomen in onze vaderlandse media? Of volstaat het dat de grote baas van een uitgeversgroep beslist dat het bloot uit de Laars niet in het nieuws komt? En legt die baas ook meteen anderen persorganen, inclusief de openbare omroep, stil? Zoals in Rusland, China of Venezuela? Waar ze, zoals bij ons, uitgebreid berichten over Donald Trump en Stormy Daniels, maar soms, bij de juiste mensen, overschakelen naar discreet zwijgen?”
Volgens Wouter Verschelden heeft de hele zaak er ook voor gezorgd dat de regeringsonderhandelingen zo lang geduurd hebben. Volgens Verschelden was de Vivaldi-coalitie al een jaar eerder beklonken, maar door de uitgelekte berichten heeft het allemaal wat langer geduurd.
In het boek lezen we namelijk dat Gwendolyn Rutten, die toen voorzitter was van Open Vld, aanvankelijk niet geloofde dat De Croo werkelijk die berichtjes had gestuurd. Maar toen De Croo aan haar toegaf dat hij dit wel degelijk had gedaan, vroeg Rutten hem of hij niet chanteerbaar was. Waarop De Croo reageerde: “Dat kan ik niet garanderen.”
Ons gedacht? Wij begrijpen wel dat De Croo redelijk heet liep van Eveline Dellai. ‘t Is dan ook een knap kind, en al helemaal als ze zonder kleren in d’r keuken vertoeft. Of zichzelf een wedgie geeft. Misschien had-ie al eens flosjke-trek gedaan tijdens het bekijken van haar films en had hij zoiets van: ‘Ik word premier, ik wil eens in het echt van bil ermee.’ Onze premier is ook maar een mens, en mensen worden nu eenmaal hitsig. Niks mis mee, toch?
Maar we vragen ons nog altijd af hoe-ie aan het nummer van Eveline kwam. De knappe brunette staat nogal op haar privacy, is erg zuinig op haar privénummer. Premier De Croo - toen het begon nog Minister van Telecommunicatie - wil ons dat niet vertellen.
