Volgens de officiële akte overleed Madani ‘Dany’Bouhouche op 22 november 2005. De echte vraag: is Bouhouche die dag wel overleden? Over de exacte datum is er niet eens zekerheid: het kan ook 21 november geweest zijn.
Bouhouche stierf in een dorp aan de Pyreneeën bij het vellen van een boom. Bouhouche, die vergeten wilde worden, verhuisde daarheen toen hij uit de gevangenis kwam, rond september 2000.
Na zijn voorwaardelijke invrijheidstelling op 30 augustus 2000 besloot Bouhouche zich "in samenspraak met zijn justitieassistent", te vestigen in Fougax-et-Barrineuf in de Franse Pyreneeën. Maar op de naleving van de voorwaarden van zijn vrijlating bestond geen enkel toezicht.
In het begin leefde hij daar zonder elektriciteit of water en verwarmde hij zich met hout.
Hij maakte geitenkaas, begon konijnen te fokken, daarna puppies en vervolgens kleine lokale paarden.
De plek heet 'la Barthole', een soort herdershut op 11 hectare voornamelijk struikgewas, en is bereikbaar per muilezel of 4x4. Hij rijdt in een bordeauxrode Nissan Patrol.
Hij kocht de plek volgens DH voor 50.000 euro. Het dak vernieuwen kostte 4.000, contant betaald. Later heeft Bouhouche ook zonnepanelen laten installeren.
Een vriend, de Belg Alain Weykamp, met een extreemrechts verleden, hielp hem financieel om rond te komen.
Vergissing
"Het was een vergissing om Bouhouche toe te staan zich in het buitenland te vestigen", meende Tony Van Parys. “Samen met Weykamp hield hij zich bezig met de verhuur van vakantiewoningen. Het zou bijzonder interessant zijn te weten aan wie ze die woningen hebben verhuurd. Aan hun vrienden? Vergeet niet dat Weykamp destijds behoorde tot de harde kern van de neonazigroep Westland New Post (WNP) en samen met Bouhouche de beruchte schietclub Parabellum exploiteerde. Het meeste heb ik mij geërgerd aan het feit dat men gedurende weken niet ingelicht was over het overlijden van Bouhouche en men dat slechts bij toeval heeft vernomen. Het gevolg is dat Weykamp de woning van Bouhouche voor de Belgische speurders heeft betreden en eventueel bewijsmateriaal heeft kunnen laten verdwijnen.”
De speurders van de Cel Brabant wallon (Cel Waals Brabant) lieten hem volgens DH nochtans niet uit het oog en bleven hem lastigvallen. Bouhouche was fatsoenlijk en beantwoordde hun dagvaardingen.
Bizar
Zijn dood bij het omhakken van deze boom is en blijft bizar.
Sommige onderzoekers hebben er volgens DH op gewezen dat het toch heel vreemd is dat Bouhouche, die al jaren zijn eigen hout zaagde, “niet aan de basis van de stam zaagde maar op manshoogte”, en dat de zaagsnede “horizontaal was, in plaats van kruislings”. Beginnersfouten die Bouhouche niet zou maken.
Het was zijn metgezel Claude die de macabere ontdekking deed. Bouhouche “lag plat op zijn buik en zijn schedel lag in minstens tien stukken”.
DH: “Onherkenbaar, in ieder geval, voor degenen die de beelden zagen die door de Franse onderzoekers werden verstrekt.”
Auteur en Bendekenner Guy Bouten eerder: “Het gezicht van de man die is gecremeerd als zijnde Bouhouche was in elk geval totaal onherkenbaar.”
Omdat ze niet twijfelden aan de doodsoorzaak, werd de begrafenisvergunning afgegeven en de as uitgestrooid in een veld voor het huis, in aanwezigheid van zijn zoon, zijn metgezel Claude en twee trouwe vrienden, waaronder Weykamp. Alleen: werd het lichaam van Bouhouche wel gecremeerd?
Opgeruimd
Toen de Belgische onderzoekers pas begin januari 2006 ter plaatse kwamen, was er al een maand verstreken. Iemand was hen duidelijk voorgegaan en had de woning opgeruimd.
De Belgen namen niettemin een kapotte PC, een tiental diskettes en een Remington vuurwapen mee, allemaal dingen die duidelijk niet van groot belang waren. Guy Bouten vond nog iets anders.
De kompaan van Bouhouche had een bevriende buurman tientallen tijdschriften en wapencatalogi aangeboden, die de onderzoekers niet interesseerden en bij hem achterlieten.
In scène?
Waarom zou Bouhouche zijn dood in scène zetten? Misschien door een banale fout. De Belg had zich op 16 oktober 2004 ingeschreven als individuele ondernemer. Dat maakte hem zeer zichtbaar.
De onderneming werd gesloten op 22 november 2005, de sterfdag van Bouhouche. Dat is opmerkelijk, maar het is mogelijk dat de Franse overheidsdiensten die datum automatisch gelijkstellen aan de sterfdatum.
Rest de moeilijkste vraag: is het mogelijk dat Bouhouche - die ondergedoken wilde leven -, de fout zou maken om zich hierdoor zichtbaar te maken, met name door die registratie als ondernemer? Het zou anderzijds ook deel kunnen uitmaken van een groter plan van Bouhouche, maar om dat te begrijpen is ons verstand iets te beperkt.
Vreemde verklaring
Begin 2006 vertelt zijn avocaat iets vreemds. Madani Bouhouche baalde zogezegd van België, z'n justitie en z'n zogezegde “vrienden van vroeger” toen hij in september 2000 voorwaardelijk werd vrijgelaten.
Hij had in totaal ruim 12 jaar in de gevangenis doorgebracht, maar z'n naam bleef opduiken in andere zware misdaadverhalen. “Hij zag maar één mogelijkheid meer om nog enkele jaren gelukkig en vredig samen te leven met z'n vriendin: een nieuw leven in de Pyreneeën, ver weg van de bewoonde wereld”, zegt z'n Brusselse advocaat, Stéphane Lempereur, dan.
“Hij heeft woord gehouden. Hij verbrak elk contact met oude bekenden en heeft sindsdien niemand meer gehoord of gezien. (td: klopt dus niet) Mensen die hem toch probeerden te bereiken, kwamen van een kale reis terug. Hij was onvindbaar. Hoewel ik geruime tijd z'n advocaat was, wilde hij ook van mij niets meer horen. 'Als ik je nodig heb, zal ik het wel laten weten', had hij me bij z'n afscheid gezegd.”
Onvindbaar? Met een inschrijving als ondernemer? Met adres.
Bouten ontdekte overigens ook notities van Bouhouche, zowat veertig pagina's. "Box 179, Louise genaamd, Beau Sitestraat in Elsene. Des armes chaudes? Geen commentaar." Dit is de box waarover Bruno Vandeuren zei dat hij daar een auto met daarin de gestolen Dekaise-wapens naartoe moest brengen. Dat is dan weer een ander verhaal.
