Kuurne-Brussel-Kuurne, de Strade Bianche en nu Tirreno-Adriatico. Allemaal zijn het dit jaar spektakelstukken. Daar is één belangrijke reden voor: berekend koersen loont niet meer.
De nieuwe generatie wielrenners zet de koers op zijn kop. Ploegtactieken, krachten sparen en slim getimede aanvallen worden alsmaar minder belangrijk, en we zien steeds meer man-tegen-man gevechten. Voor de neutrale wielerliefhebber is dit een fantastische evolutie, maar renners als Van Avermaet, Naesen, Sagan en Stybar zien het met lede ogen aan.
Veldrijdersmentaliteit
Van Aert en van der Poel, letterlijk doorwinterde veldrijders, zijn het nu eenmaal gewoon om in het begin van een koers aan te gaan, en te blijven stoempen. Plaats daar een hyperactief karakter als Alaphilippe, en ander jong, aanvallend geweld als Bernal en Pogacar bij, en je krijgt een nieuwe manier van koersen.
In plaats van te denken ‘hmm, misschien hou ik dit niet vol, ik zal me nog maar wat wegsteken tot het perfecte moment’, denken zij ‘ciao mannen, ik ben weg. haal me maar terug als je kan’. En door hun uitzonderlijke sterkte werkt die tactiek ook.
De Strade Bianche was daar een prachtig voorbeeld van. Op meer dan 50km van de meet begonnen Van Aert en Alaphilippe al aan de boom te schudden. Michel Wuyts heeft af en toe nog moeite met het nieuwe koersconcept. Hij zei op dat moment over Van Aert: “Moet hij dat nu al wel doen?”. Ja dus, want er vormde zich op die manier één van de mooiste kopgroepen die we ooit gezien hebben.
En ook gisteren was het weer prijs, ditmaal in de Tirreno-Adriatico. Van der Poel besloot - met nog 50 kilometer te gaan - om er een solotocht van te maken. Jezusmina. Onze solotochtjes op zondag zien er toch lichtjes anders uit.
Gevolg? Een fantastische strijd tussen van der Poel, Pogacar en Van Aert, die elk eenzaam tegen de elementen vochten. Van der Poel hield het net uit, en kwam vol-le-dig uitgeput over de streep. Toen we achteraf naar zijn interview keken riepen we nog net niet naar ons scherm “geef die kerel een fleece-dekentje!”.
Wissel van de wacht
Het is dus vooral die mentaliteit die het moeilijk maakt voor de iets oudere generatie renners als Greg Van Avermaet, een Naesen, een Stybar. Stuk voor stuk steengoede renners, maar niet van dat goddelijke niveau.
Als je tegenwoordig aan bekende commentatoren als Michel Wuyts of José de Cauwer vraagt of ‘Van Avermaet nog een grote koers kan winnen’ is het antwoord steevast: ‘ja, maar dan moet hij het wel slim spelen’. Maar met die uitspraak missen ze dus een belangrijk stuk van de puzzel. Je kan het niet ‘slim spelen’ als er op 50, 60 of zelfs 70 kilometer van de streep al voluit gekoerst wordt. Dan gaat het gewoon over ‘kan je mee?’, en ‘wanneer is de tank leeg?’.
Dus nee, wij zien Greg Van Avermaet dit jaar geen grote koers winnen. Ook al kan je aan hem zien dat het met zijn vormpeil eigenlijk echt niet slecht zit. De aanvalslust en pure klasse van de nieuwe generatie is gewoon te groot.
Daarmee zeggen we niets over de intrinsieke kracht van Greg, gewoon dat de tijd van ‘je moment kiezen’ voorbij is. Als een gek tekeergaan is het nieuwe normaal.
