Tia Hellebaut heette ooit Tia Van Haver. Ze is amper een half jaar oud, wanneer haar vader en moeder scheiden. Het is het begin van een kindertijd die niet altijd over rozen loopt (eufemisme!).
“Haar alleenstaande moeder probeert, zowel in goede als slechte tijden, haar kinderen zo correct mogelijk op te voeden en de eindjes aan elkaar te knopen”, noteert De Standaard in 2008. Een anekdote die de soms moeilijke momenten typeert: soms leeft de familie op boterhammen met confituur om rond te komen op het einde van de maand. Tia: “Dat we zwarte sneeuw zagen, is een zwaar woord, maar ik denk dat iedereen in zijn jeugd dingen heeft meegemaakt die hij liever niet had beleefd.”
Tia heeft in elk revanche kunnen nemen. De laatste jaren waren voor haar vennootschap wel iets moeilijker. In de laatste 2 boekjaren werd immers telkens een verlies geleden.
Er zit wel zowat 450.000 euro eigen vermogen in de vennootschap. Een overgedragen verlies van zowat 56.000 euro (eind 2019) vormt dus geen enkel probleem.
In de toelichting van de laatste jaarrekening van de vennootschap lezen we dit: “De enige bestuurder (Tia dus) heeft vastgesteld dat er gewichtige en overeenstemmende feiten zijn die de continuïteit van de vennootschap in het gedrag kunnen brengen."
(Ze verwijst naar het verlies in de laatste 2 boekjaren).
“Na onderzoek beslist de enige bestuurder om de volgende maatregelen te nemen om de continuïteit van de economische activiteit voor een minimumduur van twaalf maanden te vrijwaren, met hierna vermelde maatregel:
- De vennootschap heeft voldoende middelen om aan haar betalingsplichten te voldoen.
- De nodige maatregelen werden genomen teneinde de geleden verliezen zo spoedig mogelijk aan te zuiveren.
De enige aandeelhouder beslist dan ook dat de continuïteit van de vennootschap niet in gedrang komt.”
Dat is overigens de correcte analyse.
