Dit is het waarom van de experten.
In 1668 schreef Molière het toneelstuk ‘De Vrek’. In die tijd was een vrek iemand om te mijden, vandaag - na corona en de oorlog in Oekraïne - wordt ‘vrekkigheid’ als goed burgerschap beschouwd. Met ‘pandemie en Oekraïne’ hebben we meteen ook de reden van de prijsstijgingen aangegeven. Ten minste, dat is wat men ons wil doen geloven. Prijzen stijgen als de raketten van Musk, maar dalen gaat blijkbaar moeilijker, landen doen ze zelden. De afgelopen maand lagen de wereldvoedselprijzen liefst 20,5 procent lager dan een jaar geleden, maar daar merken we niets van in onze supermarktkarretjes. Hoe komt dat? Enkele excuses op een rij:
- Omdat voedingsproducten vaak met jaarcontracten werken. De prijs van vandaag is vorige jaar vastgelegd op de prijzen van toen.
- Omdat een voedingsproduct niet alleen bepaald wordt door het ingrediënt, maar ook door de verpakkings-, energie- en loonkost.
- Omdat vlees en tuin- en landbouwproducten niet dezelfde dalende trend volgen.
- Omdat de prijs van tomatenpuree vandaag 40 procent hoger ligt.
- Omdat de prijs van suiker historisch hoog is.
- Omdat de prijsfactoren zoals energie en loonkost nog steeds hoog zijn.
- Omdat veel bedrijven de ongeziene prijsstijgingen van de voorbije twee jaar eerst zelf hebben moeten opvangen.
Volgens economist Carole Dembour van de federatie van de Belgische voedingsindustrie (Fevia) - in ‘Het Laatste Nieuws’ – heb je het zelf in de hand hoe hard je de prijsstijgingen zal voelen. “Wie de stijgende voedingsprijzen liever niet wil voelen, koopt beter producten die zo min mogelijk bewerkt zijn.” Dembour merkt ook op dat we niet moeten neuten: “De prijsstijgingen zijn grotendeels gecompenseerd door de automatische loonindexering in België. Mensen klagen misschien wel dat alles duurder is geworden, ze ontvangen intussen wel een hoger loon of een hogere uitkering."
Maar hebben we de prijsstijgingen dan ook niet eerst zelf moeten opvangen?
