Onbetaalbaar wonen.
Onheilsberichten galmen door de gangen van de vastgoedwereld/ Veertien stemmen, verzameld uit alle uithoeken van het vastgoedlandschap, laten een alarmbel rinkelen in een open brief. “Willen we toestaan dat mensen hun toevlucht moeten zoeken in containers?” De vraag snijdt door merg en been, terwijl eigenaars langzaam maar zeker plaats moeten maken voor huurders en de prijzen een ongekende hoogte bereiken.
Het hart van de kwestie?
Een schrijnend tekort op alle fronten: koopwoningen, huurwoningen, sociale woningen. De vraag overtreft ruimschoots het aanbod, en de prijzen schieten pijlsnel de hoogte in. In 2020 kon nog één op de zes gezinnen een nieuwbouw bemachtigen, maar in 2023 was die kans geslonken tot slechts één op de negen. Een huurwoning in de prijscategorie van 570 tot 750 euro? Die trekt als een magneet maar liefst 50 kandidaten aan. En ondertussen staan 326.000 landgenoten te wachten op een sociale woning, verblind door de ontoegankelijkheid van de private markt.
Van eigenaar naar huurder
De balans kantelt langzaam in het voordeel van de huurders, terwijl eigenaars steeds meer terrein verliezen. Een trend die enkel zal versnellen, vooral onder de druk van toenemende duurzaamheidseisen. "Minder eigenaars betekent meer huurders. Een eenvoudige wiskundige vergelijking, maar met verregaande gevolgen," stelt de enigmatische stem van het vastgoed, zonder vrees de waarheid onder ogen te zien.
Traditionele maatregelen blijken niet langer effectief.
Registratierechten verlagen en subsidies uitdelen zijn oude dekens die hun warmte verliezen,merken de experts op. En waarom? Het bureaucratisch doolhof legt elk streven naar verandering lam. "Het duurt gemiddeld vier jaar om een vergunning te bemachtigen voor een grootschalig woonproject in Vlaanderen. In Wallonië bijna vijf jaar, en in Brussel zelfs vijf en een half jaar. Eén individu kan een heel project, ongeacht of het privé of publiek is, tegenhouden," klaagt de stem aan, zonder angst de machthebbers te trotseren.
Leven in containers
De urgentie is kritiek, want vier kwetsbare groepen dreigen het zwaarst te lijden: jongeren, alleenstaanden, ouderen en zij die al onderaan de ladder staan te bengelen. “In Nederland leven mensen al in containers. Moeten we hier ook naartoe?"
Om tot een oplossing te komen, moeten we breken met conventies en taboes. "We hebben een woonrevolutie nodig. Laten we experimenteren, zoals men in de Verenigde Staten doet, waar op korte termijn duizend appartementen, honderd woningen, sociale huizen, kantoren en hotels verrijzen," klinkt de roep van vernieuwing, zonder angst voor het onbekende.
Het moet anders
Nieuwe ideeën moeten omarmd worden, met een scherp oog voor kwaliteit en duurzaamheid. "We drijven mensen nu naar verouderde panden door de hoge prijzen en complexe regelgeving. Het is onaanvaardbaar dat jonge gezinnen zich geen nieuwbouw meer kunnen veroorloven. Durf hoger en dichter te bouwen, maar met een kritische blik op de locatie," onderstreept de onverschrokken stem.
Meer sociale woningen en een fiscaal beleid dat ademruimte biedt, zijn absoluut noodzakelijk. "Momenteel wordt maar liefst 45% van de prijs van een nieuwbouw, rechtstreeks of onrechtstreeks, door belastingen bepaald," besluit de stem, zonder schroom de waarheid bloot te leggen.
Foto: Pixabay
