Marc Van Ranst gooit nog wat olie op het kampvuur van Jurgen Conings.
Marc Van Ranst gaf vanuit zijn safehouse een interview aan de krant ‘De Morgen’. Het klinkt allemaal een beetje stoer, alsof Marc niet wil onderdoen voor radeloze Jurgen. Van Ranst trekt in het gesprek resoluut de politieke kaart en lijkt het probleem Jurgen Conings te herleiden tot een probleem van rechts. Wie tussen de lijnen leest, ontdekt de politieke ambities van de viroloog: “Ik heb, behalve via politieke weg, geen verwachtingen dat de samenleving snel zal veranderen. We leven in een neoliberale maatschappij: egoïsme wordt al te vaak beloond. Mensen die Jürgen Conings steunen, slaan de bal mis.”
Het gaat dus blijkbaar over ‘goed’ en ‘fout’. "Politici van extreemrechtse partijen bezaaien al jarenlang de vruchtbare grond met hun xenofobe praatjes. Die zaden ontkiemen nu tot een generatie extreemrechtse haters, die een aversie hebben tegen alles wat vreemd is. En ook tegen degenen die zich uitspreken tegen racisme, want in hun ogen zijn dat 'volksverraders'.” De vraag is of deze vernauwing van het probleem, bijdraagt tot een oplossing.
Vanuit linkse hoek wordt het begrip ‘polarisering’ en ‘populisme’ te pas en te onpas gebruik voor dit soort van conclusies. Uiteraard moeten we behoedzaam waken over elke vorm van extremistisch denken, maar in één adem beweren dat Siegfried Bracke, Rik Torfs en Hendrik Vuye aan de basis liggen van een “toxisch sfeertje” is wel heel kort door de bocht.
Van Ranst herleidt zich in het interview tot een viroloog en enkel en alleen een viroloog. “De overgrote meerderheid van de mensen slaagt er zeer goed in om het verschil te maken tussen het onweer en de weerman of -vrouw die het onweer aankondigt. Enkelingen kunnen dat verschil niet duiden en worden dan kwaad op de 'weerman', omdat ze die verantwoordelijk stellen voor het slechte weer."
Hij eindigt door de stoere Marc te spelen: “Die man laat geen indruk achter op mij. Ik heb ook geen medelijden met hem. Iedereen kiest zijn eigen pad. Geradicaliseerden met raketlanceerders gaan mijn leven niet bepalen.”
Marc Van Ranst heeft een eigen mening, maar een bruggenbouwer zal hij nooit worden. En daar hebben we in een verscheurde wereld pas echt nood aan.
