Moedige getuigenis van een Vlaamse vrouw vandaag in De Ochtend op de VRT. Ze had Oekraïense vluchtelingen in huis genomen. Na enkele dagen werd duidelijk dat de personen bedriegers waren.
De Oekraïense vrouw vertelde dat ze twee van haar kinderen daar in oorlogsgebied had achtergelaten. Dat vond de Vlaamse vrouw terecht vreemd. De Vlaamse op de radio: “Welke moeder laat haar kinderen daar achter? En zelfs dan zou ze in Polen of een buurland blijven.”
De man van de Oekraïense was zogezegd omgekomen na een bombardement op hun appartement. Vreemd dat enkel de man was gestorven. De Vlaamse vrouw: “Ze toonde een rouwkaartje met een Engelse tekst, terwijl ze daar een ander alfabet hebben.”
Na de indringende vragen van de Vlaamse vrouw vertrok de Oekraïense plots met de stille trom. Ze voelde dat ze ontmaskerd was.
De Vlaamse vrouw zou zeker niet opnieuw aan een gelijkaardig avontuur beginnen. De Vlaamse: “We hebben de impact op onze kinderen onderschat.”
Wat ze ook aankaart, is dat de leden van de gastgezinnen nu een bewijs van goed zedelijk gedrag (uittreksel uit strafregister) moeten voorleggen terwijl dat niet het geval is voor de vluchtelingen. “Wie garandeert ons dat daar geen misdadigers tussen zitten?” Niemand. Dat is duidelijk.
De Vlaamse vrouw kent ook een ander opvanggezin dat de Oekraïense vluchtelingen liever kwijt dan rijk is, maar ze niet kan of wil buitenzetten. Ook dat is een probleem. Wat de eerlijke getuigenis van de Vlaamse vrouw ons leert, is dat de opvang van die vluchtelingen geen sprookje is en dat er ook oplichters en bedriegers tussen die personen zitten. Of erger. Zoals bij ons.
