Daarnet telefoon van mijn lieve moeder. Ze was in volle paniek. Het kerstfeest zou volgend weekend bij haar doorgaan, maar nu twijfelt ze. Haar keuken heeft immers geen dampkap en dat zou moeten volgens dierenarts Van Gucht.
“Zouden we niet beter afspreken bij jou?” vroeg ze vertwijfeld.
Dat is een optie. Hier hebben we wel een dampkap, maar wel een oude. Eentje van Novy. Het leuke is dat ik bij het koken altijd terugdenk aan mijn studententijd. Dat zit zo: een van de meisjes van de familie Lannoy zat in mijn jaar. Haar overgrootvader Hillaire was wielerkampioen in het begin van de twintigste eeuw en begon een fietsenwinkel. In de jaren zestig kwamen daar dampkappen bij.
“Onze dampkap zal wel niet veel virussen meer afvoeren”, stelde ik. “En jullie huis is groter.”
Ik stelde voor om een berekening te laten maken door dierenarts en viroloog Steven Van Gucht. Hij moet die gegevens toch in een model kunnen gieten om op die manier te bepalen welk huis het meest geschikt is voor een veilige kerst: dat van mijn moeder of dat van ons.
“En wat als we het feest uitstellen?” vroeg mijn bezorgde moeder.
“Tot eind volgend jaar?” vroeg ik. Ik vertelde haar dat we dan hetzelfde probleem zouden hebben. Misschien wel tot in 2035 in de hoop en veronderstelling dat we tot dan samen kerst zouden mogen en kunnen vieren.
“Misschien moeten we kerst dan volgende zomer vieren? Buiten in de tuin?” opperde ik. “Een barbecue in plaats van een kerstkalkoen.”
“Hoe doen we het dan met de pakjes onder de kerstboom?” vroeg ze. Haar vraag katapulteerde me terug in de tijd toen mijn zussen en ik op jacht gingen naar wat de paashaas had verstopt in de tuin van onze grootouders.
“Misschien kunnen we de kerstgeschenken verstoppen in de tuin?” vroeg ik. Mijn moeder was fan van Steven Van Gucht. Tot vandaag...
