Als de maskers vallen, worden de grimassen zichtbaar.
Het cliché wil dat politici postjespakkers zijn. Helaas zijn clichés (meestal) waar, daarom zijn het nu eenmaal clichés. Vivaldi is nog nat van de doopvont of daar komen de verhalen van verbitterde militanten die geen stuk van de taart kregen.
Bij het Franstalige MR flaterde Bouchez door Ducarme minister te maken. Want er rees een probleem: volgens een decreet uit 2019 moet de Waalse Gewestregering voor een derde uit vrouwen bestaan, en door een wissel De Bue-Ducarme zou dit niet meer het geval zijn geweest. Gevolg: protest van andere ministers in de Waalse Gewestregering, ook van MR-ministers. Bouchez moest zijn plannetje weer opbergen en Valérie De Bue blijft minister.
Bij Groen is men aan een guerrillaoorlog begonnen: kamp Calvo tegen kamp Almaci.
Bij CD&V heeft kempenaar Servais Verherstraeten het ‘weer’ niet gehaald. Omwille van de ‘vernieuwing’ heet het. Wellicht bedoelt men ‘verjonging’, want het één heeft niets met het ander te maken. Je kan je overigens de vraag stellen of verjonging – lees: met beperkte ervaring – wel zo verstandig is als het land de grootste crisis in haar geschiedenis te boven moet komen. Hoe dan ook is er behoorlijk wat wrevel bij de CD&V-militanten. Heel wat Kamerleden voelen zich gepasseerd. Coens overlegde nauwelijks over zijn keuze en lichtte die ook amper toe. Er is onbegrip over hoe CD&V geen sociale departementen had binnengehaald, wat bij uitstek een CD@V-materie hoort te zijn! Maar vooral de keuze voor topadvocate Annelies Verlinden (42) als minister van Binnenlandse verraste vriend en vijand.
‘Annelies wie?’
‘Annelies die nooit verkozen wou worden?’
‘Ja, die.’
Heerlijk toch als de maskers even vallen. Straks worden ze gewoon weer opgezet en is weer het business as usual.
