Trump, tarieven en tweespalt: de tarieventango van Donald.
Trump, tarieven en tweespalt: de tarieventango van Donald“Niets is geheel waar, en zelfs dat niet”, zo klonk het eerste ‘idee’ uit de zeven bundels Ideeën die Multatuli schreef. De onvoorwaardelijke en systematische twijfel ten aanzien van alle waarheden op alle gebieden van het menselijk bestaan, maakt de kern uit van het vrijdenken. Het zou Trump teveel eer aandoen om hem tot ‘vrijdenker’ te verheffen, maar dat niets waar is en alles waar is, klopt wel met de manier waarop hij zichzelf elke ‘waarheid’ toeëigent, zelfs als het niet waar is. Zijn zijn tarieven een kwestie van bluf of bloedernstige bedoelingen? Volgens The Donald zelf is het simpel: er zit logica in, en niet één, maar twéé. Alleen botsen ze nogal stevig met elkaar. Wil hij de wereld op de knieën krijgen of eigen fabrieken op de been helpen? Of is het gewoon de gebruikelijke Trumpsiaanse chaos in maatpak? Welkom in de War Room van de Tarievenoorlog, editie 2.0.
Optie één: de spierballenlogica – Amerika first, de rest mag smeken
Missie: de wereld dwingen tot knieval
Trump als wereldwijde schuldenophaler, dat is de kern van strategie één. Je legt andere landen een lading tarieven op waar iedereen van duizelt, je wacht tot hun economieën beginnen te sputteren, en voilà: ze komen op hun knieën bedelen aan de poorten van het Witte Huis.
De theorie is even eenvoudig als brutaal: maak buitenlandse producten duurder, Amerikanen kopen minder, en plots balen ze in Berlijn, Peking of Parijs dat hun export stilvalt. En dus komen ze smeken. Niet onderhandelen, neen – sméken.
Kan dat werken? Ja. Maar ook: nee.
Trump ziet elk handelstekort als een oorlogsverklaring. Amerika importeert meer dan het exporteert? Dan worden ze bestolen. "Oneerlijk en niet-wederkerig!" klinkt het dan – een beetje alsof je boos wordt op je buur omdat hij je niet ook elke week uitnodigt voor de barbecue.
De tactiek werkte sort of tijdens zijn eerste ambtstermijn: hij gooide tarieven op Europees staal en auto's, Europa kwam langs met sojabonen, pillen en wat vloeibaar gas, en The Donald mocht op de foto met een tevreden blik en de slogan “Jobs, jobs, jobs.”
En nu?
Volgens Trumps economische raadsman Kevin Hassett wordt het onderhandelen al moeilijk... wegens té veel kandidaten. Ze zouden in het Witte Huis zelfs moeite hebben om alle smeekbedes ingepland te krijgen. Het doet een beetje denken aan een festival waar iedereen backstage wil, maar niemand echt weet of de artiest wel komt opdagen.
China doet dan weer niet mee. Die vinden Trumps tarieven "een vergissing boven op een vergissing" en zetten gewoon hun eigen tarieven ertegenover. Tit-for-tat met economische massavernietigingswapens.
Toch blijft Trump overtuigd: “Ze bellen me, ze likken mijn kont, ze smeken voor een deal.” Aldus de president zelf. Misschien niet de meest diplomatische omschrijving van internationale handelsrelaties, maar wel érg Trumpiaans.
Wie gelooft hierin?
Scott Bessent, de man die de schatkist bewaakt, noemt het “geniale strategie”. Hij probeert Trump wijs te maken dat betere deals met het buitenland de jackpot zijn. En zolang de markten niet in paniek schieten, knikt Trump. Tot hij dat weer vergeet, natuurlijk.
Optie twee: de binnenlandse spierballentherapie – maak het in Amerika of rot op
Missie: bedrijven terug naar huis lokken
Plan B – of misschien gewoon Plan A met een andere hoed op – draait om binnenlandse productie. Door invoerproducten belachelijk duur te maken, hoopt Trump dat bedrijven hun fabrieken verplaatsen naar de VS. Made in China moet weer Made in Ohio worden.
En dat begint te lonen. Althans: volgens Trump. Volgens de realiteit? Iets minder evident.
Realiteit check: Amerika is duur
Een iPhone in elkaar zetten in China? 30 dollar. In de VS? 300 dollar. Tien keer zoveel, en dat is nog zonder de lunchpauzes en vakbondsonderhandelingen. Bovendien: in de VS zijn er meer vacatures dan werkzoekenden, en je vindt lassers tegenwoordig moeilijker dan een fatsoenlijke cheeseburger in Brussel.
Apple, Tesla en co gaan dus niet meteen alles verhuizen. Maar kijk: Nissan draait plots wél weer nachtshifts in Tennessee, GM bouwt meer trucks in Indiana, en Volvo overweegt een Amerikaans volume-model.
Het sentiment zit alvast goed.
Trump jubelt op Truth Social: “Ik ben de president van de werkers, niet van Wall Street.” Het Witte Huis somt op: minder staalimport, meer productie, duizenden nieuwe jobs. En vooral: "wedergeboorte van de maakindustrie."
Kritiek dat auto’s duurder worden, wuift Trump weg: “Kan me niet schelen. Laat ze maar duurder worden, dan kopen ze Amerikaanse auto’s.” Economische finesse, gebracht met de subtiliteit van een bulldozer.
Wie is fan van deze aanpak?
Peter Navarro, Trumps economisch pitbull, die zelfs Elon Musk een veeg uit de pan geeft. Tesla assembleert maar wat, vindt Navarro. “Wij willen dat de motoren, banden én radio’s uit Kentucky komen. Punt.”
En de Republikeinse achterban? Die twittert zichzelf schor met kreten als “Jobs jobs jobs” en “Back to the USA.” Het sentiment bij de conservatieven is duidelijk: hervestigen is heilig, onderhandelen is bijzaak.
Wat hebben we vandaag geleerd?
Trump doet aan economische simultaan-zwaardvechten
De éne dag wil hij dat bedrijven terugkeren naar de VS. De andere dag wil hij dat andere landen komen bedelen. Maar als je tarieven inzet om landen én bedrijven onder druk te zetten, botsen die strategieën al snel.
Want stel dat je fabrieken wil hervestigen, dan laat je die tarieven staan. Maar als je deals wil sluiten, dan schaf je ze af. En zo sta je, net als Trump, met twee strategieën die elkaar in de weg zitten. Of zoals hij het zelf zou samenvatten:
"Ik win hoe dan ook. Zelfs als ik verlies."
En daar zit misschien wel de enige échte logica van Donald Trump.
(Foto: Shutterstock)
