Hoe gratis is ons onderwijs?
We maken geld vrij voor Afghanistan en halen er gestrande toeristen - die er ondanks de waarschuwing naartoe gingen - op met het leger. Maar voor de armoede twee straten verder sluiten we de ogen. Je kan - bij wijze van spreken – beter een lama hebben gemolken in Lima, dan dat de armoede je hier de zwarte lijst opjaagt en je ‘het straatje zonder eind’ in wandelt.
Het beeld dat we schetsen is zwart-wit, maar toch moet de realiteit er vaak niet voor onderdoen. Twee procent van de scholieren zit bij het begin van het schooljaar zonder boeken, omdat de ouders ze niet kunnen betalen, of niet geleverd krijgen omdat ze op de zwarte lijst staan. De lijst der wanbetalers, zeg maar. Vzw Krijt, een organisatie die strijdt voor betaalbaar onderwijs, roept al jaren op om het systeem te veranderen en vraagt om te onderhandelen over betere voorwaarden voor kwetsbare ouders.
De verkoop van schoolboeken is een lucratieve business en past eigenlijk niet binnen het principe van vrij en gratis onderwijs. Iddink - een grote speler op de markt van schoolboeken - bedient 130.000 van de 440.000 scholieren uit het middelbaar onderwijs en werkt met een lijst om achterstallige betalingen in kaart te brengen. Wie daar op staat mag fluiten naar zijn/haar boeken. Heeft in het verleden broer of zus niet betaald, vergeet het maar.
Vzw Krijt pleit voor een model waarbij de leverancier de boeken standaard aan de school bezorgt en waarbij de school betaalt en indien nodig een afbetalingsplan met de leerlingen afspreekt.
Directeur van Iddink, Frank Vercalsteren, zegt in ‘Het Nieuwsblad’ dat hij respect heeft voor mensen die de belangen van mensen verdedigen die in armoede zitten. “Maar wij moeten de economische belangen in de gaten houden, en die passen niet altijd samen.”
De vraag moet misschien anders gesteld worden: "Moet/mag er aan onderwijs geld worden verdiend?"
