Rudolphus Franciscus Marie (Ruud) Lubbers (Rotterdam, 7 mei 1939 – aldaar, 14 februari 2018) was een Nederlands christendemocratisch politicus, minister van staat, ondernemer en diplomaat. Hij was van 4 november 1982 tot 22 augustus 1994 minister-president van Nederland.
Na zijn premierschap had Lubbers - net als Rutte nu - secretaris-generaal van de Navo kunnen worden. Zijn naam werd genoemd, Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland steunden zijn kandidatuur ook. Maar juist die Europese steun werd de ervaren christendemocraat fataal. De regering-Clinton moest op dat moment binnenlands voor alles de indruk vermijden dat ze zich een Navo-baas door Europa had laten opdringen.
De Tijd begin november 1995: “De VS zouden er ondertussen op aandringen dat er naast Lubbers en Uffe Ellemann-Jensen, de Deense oud-minister van Buitenlandse Zaken, naar andere mogelijke kandidaten gekeken wordt. Wie die zijn, is niet meteen duidelijk. Washington pikt het immers niet dat Parijs, Londen en Bonn Lubbers openlijk steunen zonder eerst met de VS te hebben overlegd. Volgens VS-functionarissen is het daarom niet uitgesloten dat Washington zelf met een derde kandidaat komt.”
“Europese diplomaten omschreven de houding van de VS als dat van een verwend kind. Zij doen zo veel zaken zonder ons te raadplegen. Indien de Amerikanen Lubbers wraken, is dit zeer vervelend voor Jacques Chirac, John Major en Helmut Kohl, zei een diplomaat, die toegaf dat Europa misschien wat te snel heeft gehandeld."
Uiteindelijk werd het Javier Solana. VS ziet een ‘jeugdzonde’ van de Spanjaard wel door de vingers: de dan 53-jarige Solana voerde in de jaren zeventig en begin jaren tachtig nog campagne tegen het Spaanse lidmaatschap van de NAVO.
Opmerkelijk: Beatrix roept volgens de Nederlandse kranten de Amerikaanse president Bill Clinton op het matje nadat Lubbers in 1995 werd gepasseerd voor het chefschap van de Navo. Lubbers had kort daarvoor op haar instigatie het Grootkruis van de Orde van de Nederlandse Leeuw ontvangen, een zelden toegekende onderscheiding.