Gisteren zat in De Afspraak een gesluierde dame. Na enkele zinnen ben ik gestopt met luisteren. Het is sterker dan mezelf: ik ben bereid te luisteren naar de mening van iedereen op voorwaarde dat die persoon zich behoorlijk kan uitdrukken in het Nederlands. In elke zin van de vrouw zat een taalfout en dan stopt het voor mij.
Als meritocraat hecht ik geen belang aan het uiterlijk van mensen. Meritocratie (vrij vertaald: geregeerd door degenen die het verdienen) is een maatschappijmodel waarin de sociaal-economische positie van elk individu is gebaseerd op zijn of haar verdiensten (merites). Hierbij gaat het dus niet direct om de aanleg die men heeft, maar wat men met die aanleg doet. Andere factoren, zoals afkomst, grond- of geldbezit, ras en geslacht mogen er (in principe) geen rol bij spelen. Kortom een meritocratie is een samenleving waarin individuen een positie (plaats) innemen op basis van hun eigen capaciteiten en kennis en niet via geboorte, huwelijk of traditie. De eigen inzet bepaalt welke positie men kan innemen in de samenleving.
Als voorbeeld geef ik vaak dat ik liever geopereerd zou worden door een competente gekleurde man of moslima - met of zonder hoofddoek - dan door een dronken blanke Vlaming. Ik heb gedoceerd aan studenten met alle mogelijke overtuigingen. Wat me interesseerde, is wat ze wisten en hoe ze die kennis konden uitdrukken en verwoorden.
Kortom, als de dame met de hoofddoek ooit correct Nederlands spreekt, dan wil ik best luisteren. Voorlopig is dat nog niet mogelijk.
