Er staan 50 werken op de lijst van de literaire canon van Vlaanderen. De eerste betekenis van canon is trouwens het geheel van de door de kerk erkende Bijbelboeken. Dat zegt voldoende.
De canon maakt volgens de bedenkers duidelijk welke teksten door ‘het literaire veld’ (wat een uitdrukking) in Vlaanderen als essentiële Nederlandstalige literatuur worden beschouwd. Hij is een instrument voor het onderwijs, de overheid, de uitgeverijen en het brede lezerspubliek.
Nu, dat brede lezerspubliek heeft geen enkele boodschap aan die canon. De beste oplossing zou zijn om er met een kanon op te schieten.
Het recentste boek is Het verdriet van België van Claus uit 1983.
De helft van de werken is geschreven voor 1900 en is amper te begrijpen.
“Dit is een schoon ende suverlijc boecxken / inhoudende veel scoone constige refereinen […] / seer wel gemaect vander eersame ende ingeniose maecht Anna Bijns.” Zo kondigt de eerste bundel Refreinen van Anna Bijns uit 1528 zichzelf aan.
Het zet niet onmiddellijk aan tot lezen (behalve als het verplicht is, en dat is het niet meer leuk).
De canon toont volgens de bedenkers aan welke boeken er in Vlaanderen als essentiële werken uit de Nederlandstalige literatuur worden beschouwd: van Hendrik van Veldeke tot Hendrik Conscience, van Hadewijch tot Hella Haasse. “Het is geen in beton gegoten inventaris van zogenaamd verplichte literatuur, wel een menukaart die de smaak van vandaag toetst aan de literaire keuken van ons verleden.”
Er zijn twee vreemde criteria: jeugdliteratuur mag niet en de werken moeten minstens 25 jaar oud zijn.
In 2025 volgt er een nieuwe, grondige update. De samenstelling van de canoncommissie (die verantwoordelijk is voor de selectie) zal tegen dan gelukkig grondig gewijzigd zijn.
Twee namen moeten dan zeker in de canon aanwezig zijn: Lanoye en Brusselmans. En Geeraerts ook. Drie dus.
