De wereld is klein, zeker in Vlaanderen. Toen de dieren nog spraken heb ik ooit mogen samenwerken met een neef van Marlène de Wouters d’Oplinter.
Waarom nu een stuk over Marlène? Gisteren was ze te gast bij Bart Schols die van haar alles wilde weten over de ontmoeting tussen Filip en Delphine.
Volgens Marlène zijn het allemaal sympathieke mensen daar in Laken. “Filip is sympathiek, Albert is sympathiek.” De twee andere gasten konden een lachje amper onderdrukken. "Delphine is ook sympathiek."
Schols: “Je wil iedereen te vriend houden, Marlène.”
Marlène de Wouters d’Oplinter is wel een fenomeen. Ze is van 1963. Dat kan toch niet. Dat moet een tikfout zijn. Ze ziet eruit alsof ze van 1973 of zelfs 1983 is.
Normaal gezien zou ik overigens enkel “de Wouters” schrijven, maar Marlène staat volgens die neef nogal op het tweede deel van die naam.
Die neef zelf vond het eerste deel voldoende. Sympathieke knul ook, zonder kapsones. Hij zei altijd: “Ik ben maar een ridder, dat stelt niets voor.”
Ik vind dat dit heel wat voorstelt, maar die ridder vertegenwoordigt nu eenmaal de echte waarden van de oude adel: bescheidenheid, dienstbaarheid en inzet, niet zoals de omhooggevallen nieuwe edellieden die de koning aan de lopende band produceert.
De neef had wel een leuke anekdote over zijn tante Marlène. Haar meest memorabele eindejaar had ze volgens die neef eens meegemaakt in Australië waar ze voor een tennistornooi was.
Er was een fenomenale barbecue op het strand zoals ze enkel daar en in Zuid-Afrika hebben. Marlène was vooral in de wolken dat ze geen dikke kleren moest dragen bij oudjaar.
Volgens die neef was het er bovendien heel romantisch. Zijn tante had het hem persoonlijk verteld en hij had het me dan weer op het werk verteld. Hij had zelfs enkele kiekjes gezien van die barbecue...
In 2007 was Marlène trouwens op VTM te zien als een van de deelnemers aan het programma Sterren op de Dansvloer. Ze werd de Belgische Jennifer Lopez genoemd na een rumba en een tango. Ze danste met Wim Gevaert en, nadat hij afhaakte, met Arend Vandevelde. Ze kregen 24 uur om “aan elkaar te wennen” en eindigden in de wedstrijd als derde.
Als je het mij vraagt (niemand doet dat overigens), zou ik overigens Marlène kiezen en niet Jennifer. Zeker dat Gert Verhulst het met me eens is.
