Calvo hakt de knoop door, maar de ‘groene oorlog’ is daarmee nog niet voorbij.
Met een strijdvaardige, poëtische post op de sociale media, kondigt Kristof Calvo aan dat hij verder wil met Groen. Begin oktober werd Calvo onverwacht het slachtoffer van een postjes-oorlog binnen de groene partij. Hij greep door toedoen van voorzitter Almaci naast een ministerpost. We zijn 20 dagen verder en Calvo en Almaci hebben mekaar nog altijd niet gesproken. Naar verluidt zou Almaci hem één keer gelbeld hebben, maar toen nam een verbitterde Kristof niet op.
Groen is sinds de aanstelling van Vivaldi een gespleten partij. Je kiest voor Almaci, of je kiest voor Calvo.
Vandaag, dinsdag, kunnen beide kopstukken mekaar niet meer ontlopen, want Almaci zit straks samen met de Kamerfractie, waarvan Calvo fractieleider is. Het was dus tijd om een keuze te maken. En dat deed Calvo.
https://www.facebook.com/kristofcalvo/posts/1566574243553832
Je kan je de vraag stellen of de zaak hiermee opgelost is. De wonden zijn diep. Er gaan stemmen op dat Calvo niet het eerste slachtoffer is van Almaci, maar er gaan evenveel stemmen op dat de “basisdemocratie” heeft gesproken.
Eigenlijk doet het er niet zoveel toe wie er gelijk heeft. Het groene gekissebis legt wel op een pijnlijke manier bloot dat ‘de inhoud’ waar Groen zich achter verschuilt op het eind van de rit enkel en alleen over postjes blijkt te gaan.
Was het niet beter geweest voor de geloofwaardigheid van de partij dat Calvo en Almaci waren opgestapt?
