“Besparen? Ja, maar wij even niet.”
Met uittredingsvergoedingen tot 255.000 euro in Vlaanderen en 274.000 euro federaal, krijgen niet-herkozen parlementsleden een vorstelijk afscheid.
In een tijd waarin elke euro belastinggeld telt, hebben de Kamer en het Vlaams Parlement weer een opmerkelijke graai in de schatkist gedaan: tot 20 miljoen euro aan uittredingsvergoedingen voor niet-herkozen parlementsleden, zo lezen we in ‘DE Tijd’ De grootste slokop? Kamerleden die al voor 2014 zetelden.
De grote winnaars
In het federaal parlement verloren 73 van de 150 volksvertegenwoordigers hun zetel, samen met twee niet-herkozen Ecolo-ministers, Marie-Colline Leroy en Georges Gilkinet. Samen hebben zij recht op maar liefst 12,4 miljoen euro aan uittredingsvergoedingen. Het Vlaams Parlement moet daarnaast 54 niet-herkozen leden uitbetalen, wat nog eens 7,7 miljoen euro kost. Het totaal? Een duizelingwekkende 20 miljoen euro belastinggeld.
Het bruto-inkomen van een federaal volksvertegenwoordiger bedraagt 11.412 euro per maand, voor een Vlaamse volksvertegenwoordiger is dat 10.624 euro. Deze bedragen omvatten zowel een vaste vergoeding als een royale onkostenvergoeding van 2.600 euro. En dan komt de bonus: een ‘startkapitaal’ van vijf maanden wedde voor Vlaamse parlementsleden, met extra maanden afhankelijk van hun ambtstermijn.
Voor wie de klok het hardst slaat
Vooral Kamerleden die al voor 2014 in dienst waren, krijgen het grootst mogelijke afscheid. Dit dankzij een uitzonderingsregime dat hen tot vier jaar lang een uittredingsvergoeding garandeert. Patrick Dewael (Open VLD) kan bijvoorbeeld een adembenemende 548.000 euro krijgen, terwijl andere oudgedienden zoals Servais Verherstraeten (CD&V) en André Flahaut (PS) niet ver achterblijven met respectievelijk 434.000 euro en 456.000 euro.
Symboliek van zelfbediening
Hoewel de regelingen al meermaals zijn hervormd, blijven ze in vergelijking met onze buurlanden buitengewoon gul. In Nederland bijvoorbeeld, krijgt een niet-herkozen parlementslid slechts 80 procent van het bruto-inkomen, en daalt de vergoeding in het tweede jaar. In Frankrijk ligt het plafond op 154.000 euro. Dit alles maakt de Belgische regeling een symbool van politieke zelfbediening, met vooral de PVDA als vurige criticus.
Parlementsleden die vrijwillig opstappen, krijgen overigens niets, wat de vraag oproept of sommigen niet toch beter in het zadel blijven zitten tot de storm voorbij is.
Als het om afscheid nemen gaat, doen Belgische politici dat in stijl. En de belastingbetaler? Die mag de rekening betalen.
(Foto: Didier Lebrun / Photonews)
