Nieuwe nota, of gedaan met praten.
Zo, dat was even een koude douche voor Bart De Wever en zijn zoveelste poging om de federale regeringsvorming vlot te trekken. Zijn grote vriend Conner Rousseau van Vooruit heeft besloten om de stekker uit de onderhandelingen te trekken, althans, voorlopig. Volgens de socialisten heeft het geen zin om nog verder te palaveren over de zogenaamde supernota, die al meerdere keren is herwerkt. De nota zou – ondanks de bemiddeling van Maxime Prévot – steeds verder af drijven van wat Vooruit een “eerlijk evenwicht” noemt. Met andere woorden: zolang De Wever vasthoudt aan zijn huidige voorstellen, blijft de deur voor Vooruit gesloten.
De supernota: doodgeboren kind of laatste redmiddel?
In zijn formateursrol doet Bart De Wever al maandenlang pogingen om het onmogelijk mogelijk te maken: een regering op poten zetten met N-VA, Vooruit en CD&V aan Vlaamse kant, en MR en Les Engagés aan Franstalige kant. De welbekende Arizona-coalitie. Doch, de voorstellen die op tafel liggen, vooral rond pensioenhervormingen, arbeidsmarkt en fiscaliteit, schuiven volgens Vooruit steeds dichter richting MR-standpunten. Oftewel: rechts beleid, waar de socialisten niet vrolijk van worden.
Rousseau speelt het spel echter strategisch. Hij gooit de deur niet helemaal dicht, want de partij is nog steeds bereid om te praten – maar dan wel over een compleet nieuwe nota. De Wever heeft zelf al toegegeven dat hij openstaat voor een herziening, maar de vraag blijft of dat genoeg is om het schip weer vlot te trekken. Voorlopig ligt alles stil en wachten we op nieuwe voorstellen. Een regeringsformatie via de achterdeur, zonder steun van de socialisten, lijkt immers uitgesloten.
De dans op de slappe koord
De Wever moet ondertussen balanceren op een bijzonder slappe koord. Zijn formateurschap is al sinds de zomer een spel van links-rechts poker met MR-leider Georges-Louis Bouchez aan de ene kant en de socialisten aan de andere kant. Zoals we inmiddels weten, verzetten die twee zich net zo graag tegen elkaar als tegen eender welke coalitievoorstellen. Zeker na de gemeenteraadsverkiezingen is die kloof alleen maar groter geworden. Waar Bouchez en Prévot eerst nog innig hand in hand leken te lopen, zijn de barsten in die bromance intussen ook duidelijk zichtbaar.
Bij de socialisten bestaat bovendien steeds meer twijfel of De Wever überhaupt nog vertrouwen heeft in zijn opdracht. Zijn eigen partij had gehoopt op een doorbraak na de lokale verkiezingen, maar die bleef uit. En zo dobbert De Wever verder in het politieke niemandsland, hopend dat iemand anders de moed heeft om hem van zijn formateursopdracht te verlossen.
Wat nu?
De vraag is wat er nu gaat gebeuren. De Wever zit opgescheept met een proces dat muurvast zit. De begrotingsproblemen blijven, Europa blijft aandringen op een geloofwaardig financieel plan, en de politieke onderhandelingen blijven steken in hun eigen complexiteit. Vooruit is duidelijk: zolang de supernota blijft opduiken in zijn huidige vorm, komen ze niet terug naar de onderhandelingstafel. En zonder de socialisten kan De Wever zijn Arizona-droom opbergen.
