Aangezien er tijdens dit lange paasweekend niet bijster veel autonieuws te rapen valt, halen we maar een oude, euh, doos op wielen uit de doos. Een bijzondere auto met een bijzondere geschiedenis.
In de jaren zestig is Alfa Romeo in handen van Finmeccanica, het Italiaanse staatsbedrijf dat we vooral kennen van het flopverhaal, de Fyra-trein.
In het zuiden van Italië zijn er in die periode dubbel zoveel werklozen in Zuid-Italië dan in het noorden van het land.
Om de verkopen aan te zwengelen, zijn ze bij Alfa Romeo van plan om een geheel nieuwe, compacte auto te ontwikkelen. Er is in die tijd namelijk veel vraag naar kleine auto’s. Ze verwachten er heel veel te verkopen, en besluiten een nieuwe fabriek te bouwen. Om wat te doen aan de werkloosheid in Zuid-Italië, poten ze die in Pomigliano d’Arco neer. De gekozen naam voor de compacte Alfa: Alfa Sud – waarvoor die ‘Sud’ staat voor: in het zuiden gebouwd.
Maar… die Zuid-Italiaanse rekels hebben eigenlijk helemaal geen goesting om te gaan werken. Maar ze moeten wel, want als ze geen job aannemen, krijgen ze ook geen werkloosheidsuitkering meer. Bij wijze van wraak saboteren ze de boel daar in de Alfa-fabriek nogal veelvuldig én wordt er meermaals per maand gestaakt.
Het resultaat? In de plaats van dat de Alfa Sud geld in het laatje brengt, kòst hij de fabriek nog geld. ‘Dankzij’ die malloten van arbeiders, die de boel saboteerden waar ze konden, moeten bij -tig Alfa Suds herstellingen onder garantie uitgevoerd worden, wat uiteindelijk op kosten van Alfa Romeo is uiteraard. Het gevolg is, dat Alfa Romeo in de financiële shit zit.
Dan is er het Japanse Nissan. Zij zouden graag veel auto’s in Europa willen slijten, maar ze lopen op ons continent tegen handelsbarrières aan.
Je raadt het misschien al: Alfa Romeo en Nissan vinden elkaar. Het plan? Samen een auto ontwikkelen om de ontwikkelingskosten te delen, en dan volop cashen.
Alfa Romeo staat in die tijd – en nu eigenlijk nog, of toch zeker voor dat eerste – bekend om zijn bloedmooie designs, maar iets minder betrouwbare techniek. De Japanners hebben dan weer het imago om betrouwbare techniek te stoppen in doodsaaie koetswerken. Logisch zou dus zijn: Alfa Romeo ontwerpt de koets, Nissan levert de techniek aan.
Maar nee, ze besluiten het net andersom te doen. Nissan bouwt de koetsen – die overigens op wat details na dezelfde is als die van de Nissan Cherry van toen – en stuurt die naar Italië, naar alweer een gloednieuwe fabriek in het Zuid-Italiaanse Pratola Serra. Daar worden ze voorzien van de boxermotor uit de Alfa Sud, tezamen met ophanging en al. De Alfa Romeo Arna is geboren.
De auto is niet bepaald een succes. Ten eerste kunnen Alfisti het Japanse design niet smaken. Ten tweede is de bouwkwaliteit even belabberd als die van de Alfa Sud, en dus kopen niet-Alfisti liever een Nissan Cherry dan een Alfa Romeo Arna. Ten derde: in hun contract met Nissan stond, dat na drie jaar moest afgerekend worden in Japanse yens. En die munt was in die periode haast dubbel zo duur geworden ten opzichte van de Italiaanse lire…
Nissan kwam bij dit verhaal als grote overwinnaar uit de bus, want die kregen dankzij de samenwerking een stevige voet tussen de Europese deur.
