Een rijbereik van 513 kilometer met een batterij van 77 kHw, hoe doen ze dat?
De eerste indruk
De Volkswagen ID.5 is een modieuze ‘SUV-Coupé’ en hoewel we dat nog steeds een van de meest idiote carrosserievormen vinden – een coupé hoort laag te zijn en slechts twee deuren te hebben! – is deze ID.5 toch redelijk geslaagd qua looks. Hij heeft een guitige snoet, een leuk achterste dat geaccentueerd wordt door een achterspoiler en grote wielen die hem iets cartoonesk geven. Bovendien staat het kleurtje van onze testwagen, Stonewashed Blue Metallic, hem mooi.
Buitenkant geslaagd dus. Aan de binnenkant hebben ze hun best gedaan om de ID.5 er iets luxueuzer te laten uitzien dan zijn goedkopere niet-coupé-broertje, de ID.4. het dashboard is van bruin leder en het navigatiescherm is twaalf duim groot in de plaats van tien duim. Toch ziet het er, met bijvoorbeeld hier en daar harde plastics, allemaal wat ‘goedkoper’ uit dan bij de premium merken. Ook het minimalistische dashboard draagt bij aan die indruk.
Het rijden
De synchrone motor met permanente magneet die de achterwielen aandrijft, produceert 204 pk en 310 Nm aan koppel. Dat zijn enerzijds behoorlijke cijfers voor een auto van dergelijk formaat. Maar anderzijds: de ID.5 zeult voor net geen vijfhonderd kilo aan batterijen mee, waardoor het totaalgewicht op 2.120 kilo komt. Ook dat is stevig voor een auto van dergelijk formaat. Dat maat de ID.5 eerder een ‘gemiddeld vlotte’ wagen: de sprint van nul naar honderd duurt bijvoorbeeld 8,4 seconden.
Gemiddeld zijn, dat is iets waar de ID.5 in uitblinkt, zo schiet ons na de eerste kilometers te binnen. Hij is niet bijzonder comfortabel. Ook niet bijzonder dynamisch. Een beetje vis noch vlees. Gewoon, gemiddeld.
Wanneer we later die dag, redelijk onverwacht, naar de andere kant van het land moeten en we daar enigszins tegenop zien met een elektrische auto, vinden we toch een eigenschap waarin de ID.5 bovengemiddeld blijkt: zuinigheid. Desondanks we gewoon 120 km/u rijden op de snelweg, gaat het percentage van de batterij niet in vrije val. We gaan nog terug thuis geraken zonder te ‘tanken’ ook!
Het is schoolvakantie en de vrouw des huizes heeft verlof en omdat de ID.5 zo zuinig blijkt om te springen met stroom, durven we het aan een aantal dagen naar de Ardennen te trekken. Tijdens deze ritten leren we dat deze Volkswagen eigenlijk uitblinkt in zijn middelmatigheid. Vooral op de snelweg laten we hem ‘zelf rijden’, waarbij hij netjes het midden van de rijbaan houdt zonder tussen de lijnen te zwalpen. Hij houdt netjes afstand van zijn voorligger, maar ook niet te veel. In bochten mindert hij, indien nodig, zelf snelheid. De draaicirkel van de ID.5 is opvallend klein, wat het inparkeren bijvoorbeeld bijzonder makkelijk maakt.
Nog iets wat ons positief verrast: de laadpalen die in de gps van de ID.5 staan, blijken er ook werkelijk te staan. Lach maar: enkele jaren geleden reden we met een elektrische BMW in de Ardennen, met niet meer zoveel volts en ampères in de batterij, richting ‘laadpaal’ in de gps. Daar toegekomen, zagen we niks dan weilanden.
Maar goed, in geval van de ID.5 kan je er dus op aan dat ze er ook wel degelijk staan, die laadpalen. Nog iets leuks: in Ardeense dorpjes blijken ze tegenwoordig ook laadpalen te hebben. Iedere keer hadden we het geluk, een stekkerstaak op wandelafstand van een bestemming te vinden. Oké, zo’n landelijke stroommast geeft maximaal 11 kWh, maar na enkele uren de beentjes strekken heb je toch alweer een flinke actieradius bijgeladen.
De ID.5 heeft ook een paar mindere kantjes. Letterlijk een paar, want meer dan twee onhebbelijkheden hebben we tijdens onze testweek niet gevonden. Wanneer je op cruise control rijdt, remt de wagen zelf af voor bochten. Soms overdrijft hij daarin wel een beetje. Bijvoorbeeld: daar waar de E34 en de E313 samenkomen – een stuk dat we geregeld nemen omdat onze woonst zich in een dorp tussen de E34 en de E313 bevindt – wordt een flauwe bocht gevormd. Die bocht kan je perfect tegen 120 km/u nemen, maar toch vindt de ID.5 het nodig om daar af te remmen tot 85 km/u. Een keer kwam het ook voor, dat de ‘verkeersbordlezer’ van de wagen per abuis de snelheid van een parallelweg opnam. We zaten op de Brusselse ring waar je honderd mag, de weg ernaast stond een bord met daarop 50 en hop: we gingen automatisch 50 rijden.
Ons verdict
Eigenlijk kan je de ID.5 vergelijken met de grijze muis op kantoor. Hij blinkt nergens in uit, maar doet al wat hij moet doen voortreffelijk en bijna foutloos.
Auto’s: voor ons hebben ze iets emotioneels. De geur van al dan niet verbrande benzine. Het gepruttel van de uitlaat, het metaalachtige gejank van een motor die hoog in de toeren getrokken wordt. Combineer dat met een messcherp stuur en een onderstel dat perfect communiceert wat er onze bips gebeurt en en ons hartje gaat sneller slaan.
Maar over enkele jaren is het gedaan met op aardsap rijden en dan vallen die eerste zintuiglijke emoties weg. En als je dan een auto nodig hebt die enkel moet dienen om je van punt A naar punt B te brengen, dan zouden we best wel voor de ID.5 willen gaan. Een verstandshuwelijk met een partner waarmee je kunt buiten komen want bijlange niet lelijk, een partner die plichtsgetrouw doet wat van haar verlangd wordt bovendien, zonder al te veel elektriciteit te vreten.
De prijs
Een ID.5 neem je mee vanaf 49.430 euro. Maar ook bij Volkswagen kan je behoorlijk losgaan in de optielijst: ons testexemplaar komt op 68.561 euro.
